3 Korpus Zmechanizowany
3 Korpus Zmechanizowany (ros. 3-й механизированный корпус) był wyższym związkiem taktycznym wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej w czasie II wojny światowej.
Historia
Pierwsze utworzenie Korpusu miało miejsce w czerwcu 1940 roku w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym, a zakończono je w nowo powstałym, w sierpniu 1940 roku, Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Korpus został rozmieszczony na terenie Litwy, a dowództwo Korpusu sformowano na podstawie dowództwa 24 Korpusu Strzeleckiego. Na dzień 20 czerwca 1941 roku Korpus dysponował łącznie 642 czołgami, w tym: 32 KW-1, 19 KW-2, 50 T-34, 57 T-28, 431 BT-7, 53 T-26 (w tym 12 z miotaczami płomieni) oraz 224 samochodami pancernymi (166 BA-10 i 58 BA-20). W momencie ataku III Rzeszy na Związek Radziecki, dowódcą Korpusu był gen. mjr Aleksiej Kurkin, a Korpus, razem z 16 KS i 29 KS (litewskim), podlegał 11 Armii Frontu Północno-Zachodniego.
Dowództwo 3 Korpusu Zmechanizowanego zostało rozformowane 16 sierpnia 1941 roku.
Drugie formowanie 3 Korpusu Zmechanizowanego miało miejsce we wrześniu 1942 roku na podstawie dyrektywy NKO nr 1104478ss z 17 września 1942 roku w Moskiewskim Okręgu Wojskowym.
W okresie od września 1942 do października 1943 roku, 3 Korpus Zmechanizowany uczestniczył w walkach w ramach:
- 22 Armii Frontu Kalinińskiego,
- 1 Armii Pancernej Frontu Północno-Zachodniego,
- 1 Armii Pancernej Frontu Woroneskiego.
Na podstawie rozkazu NKO nr 306 z 23 października 1943 roku, 3 Korpus Zmechanizowany został przeformowany w 8 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany.
Dowódcy korpusu
- generał porucznik Andriej Jeriomienko – od 4 czerwca 1940 do grudnia 1940,
- generał major Aleksiej Kurkin – od grudnia 1940 do 16 sierpnia 1941,
- generał major/generał porucznik Michaił Katukow – od 18 września 1942 do 30 stycznia 1943,
- generał major/generał porucznik Siemion Kriwoszein – od 7 lutego 1943 do 23 października 1943.
Struktura organizacyjna
Skład Korpusu na dzień 22 czerwca 1941 roku:
- 2 Dywizja Pancerna – gen. mjr E.N. Soliankin (1901–1941)
- 5 Dywizja Pancerna – płk F.F. Fiodorow (1900–1945)
- 84 Dywizja Zmechanizowana – gen. mjr P.I. Fomienko (1897–1967)
Skład Korpusu (II formowanie):
- 1 Brygada Zmechanizowana,
- 14 pułk czołgów,
- 3 Brygada Zmechanizowana,
- 16 pułk czołgów,
- 10 Brygada Pancerna,
- 17 pułk czołgów,
- 1 Gwardyjska Brygada Pancerna,
- 49 Brygada Pancerna,
- 265 pułk moździerzy,
- 35 pułk przeciwlotniczy,
- 405 gwardyjski dywizjon moździerzy (BM-13),
- 34 batalion rozpoznawczy,
- 58 batalion motocyklowy,
- oddziały korpuśne:
- 346 samodzielny batalion łączności (od 18.02.1943 r.),
- 27 samodzielny batalion saperów (od 15.10.1942 r.),
- 6 batalion remontowy (od 15.10.1942 r.),
- 84 batalion remontowy (od 28.04.1943 r.),
- 154 samodzielna kompania chemiczna (od 01.08.1943 r.),
- 22 samodzielna kompania inżynieryjno-minerska (od 15.10.1942 r.),
- 8 samodzielna kompania transportowa (od 15.10.1942 r.),
- oddział łączności lotniczej (od 10.06.1943 r.),
- 138 piekarnia polowa (od 28.04.1943 r.),
- 1775 polowa kasa Gosbanku (od 14.01.1943 r.),
- 2310 poczta polowa (od 15.10.1942 r.).
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
Mark Siemiowicz Sołonin: Czerwiec 1941. Ostateczna diagnoza. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2015. ISBN 978-83-7818-616-8.
Linki zewnętrzne
3-й механизированный корпус/ 3 Korpus Zmechanizowany. [dostęp 2016-11-21].