3 Karpacki Batalion Łączności (3 Kbł) – jednostka Wojsk Łączności Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Karpacki batalion łączności został utworzony na Środkowym Wschodzie 3 maja 1942 roku. Jego podstawą organizacyjną był Karpacki Oddział Łączności Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, który brał udział w walkach na Pustyni Zachodniej w Afryce Północnej w latach 1941-1942, w tym w obronie Tobruku. W maju i czerwcu 1942 roku batalion został wzmocniony żołnierzami z I ewakuacji Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Następnie włączono go do Dywizji Strzelców Karpackich. W początkowym okresie istnienia batalionu skupiono się na poprawie stanu zdrowotnego żołnierzy z oddziałów ewakuowanych z ZSRR. Po przeprowadzeniu podstawowego przeszkolenia nowo przybyłych żołnierzy, batalion przeszedł intensywne szkolenie specjalistyczne z użyciem brytyjskiego sprzętu, pod okiem instruktorów łączności z byłej Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. W wrześniu i październiku 1942 roku batalion został przeniesiony z Palestyny do Iraku, gdzie w Kizil Rabit współdziałał z macierzystą 3 DSK, wchodząc w skład Armii Polskiej na Wschodzie. 11 listopada 1942 roku do nazwy „Karpacki” dodano cyfrę „3”. Kontynuowano szkolenie oraz uzupełniano stan osobowy o żołnierzy przydzielonych do batalionu z II ewakuacji PSZ w ZSRR. W wrześniu 1943 roku 3 Karpacki batalion łączności został ponownie przetransportowany do Palestyny. W listopadzie 1943 roku został przeniesiony do Egiptu, do obozu wojskowego w Quassasin, skąd, po ostatecznym uzupełnieniu stanu osobowego, wyposażenia i sprzętu, został w połowie grudnia 1943 roku przewieziony drogą morską do południowych Włoch.
Działania bojowe
Na front nad rzekę Sangro batalion dotarł z 3 DSK w pierwszych dniach lutego 1944 roku. Po odpoczynku, od 25 kwietnia, jednostka została rozmieszczona w rejonie Monte Cassino w składzie plutonów i kompanii. Organizowała sieć połączeń telefonicznych między wysuniętymi punktami dowodzenia dowódcy 3 DSK, a punktami dowodzenia 1 i 2 Brygady Strzelców Karpackich, pułkami artylerii dywizyjnej oraz bazami zaopatrzenia i sanitarnymi. W momencie rozpoczęcia natarcia uruchomiono sieć radiową na poziomie batalion-kompanie. W trakcie działań wykorzystywano także gońców motocyklowych do komunikacji między stanowiskami dowodzenia dywizji i podległymi służbami tyłowymi. W celu dublowania łączników oraz w sytuacjach bojowych wykorzystano 150 lotów, w tym 40 lotów gołębi pocztowych, które wypożyczono z gołębnika armii Stanów Zjednoczonych. W 3 Karpackim batalionie łączności w czasie bitwy poległo 3 żołnierzy, 6 zostało ciężko rannych, a 5 lekko rannych. W plutonach łączności batalionów strzeleckich zginęło 10 łącznościowców, a 31 zostało ciężko rannych, natomiast 15 lekko rannych.
Obsada dowódcza batalionu
Dowództwo: (stan na 1 V 1944)
Dowódca batalionu – mjr Henryk Niedziałkowski
Zastępca dowódcy batalionu – kpt. Władysław Grott
Adiutant batalionu – kpt. Stanisław Szymański
Oficer kontroli ruchu łączności – ppor. Jerzy Żmijewski
Dowódca kompanii dowodzenia (parkowej) – ppor. Czesław Żakowski
Dowódca 1 kompanii łączności – kpt. Władysław Grott
Dowódca 2 kompanii łączności – por. inż. Stanisław Michałowicz
Dowódca 3 kompanii łączności – kpt. Władysław Leonard
Przypisy
Bibliografia
Kronika 3 Dywizji Strzelców Karpackich Nr 1 za czas od 3 V 1942 do 10 XII 1943. [w:] Oddziałowe Kroniki i Dzienniki Działań, sygn. C.292 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2016-06-03].
Tadeusz Lisicki: Łączność w bitwie o Monte Cassino. Przegląd Łączności nr 4/36. Londyn: Związek Łącznościowców, 1984.