3 Dywizjon Artylerii Pancernej – niezależny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego
Formowanie i zmiany organizacyjne
Dywizjon został utworzony w obozie sielskim 14 maja 1943 roku, według etatu nr 04/504, jako dywizjon artylerii przeciwpancernej, uzbrojony w 45 mm armaty przeciwpancerne.
Na podstawie rozkazu dowódcy Armii Polskiej w ZSRR nr 006 z dnia 7 maja 1944 roku, został przekształcony w samodzielny dywizjon artylerii samobieżnej. Do uzbrojenia dołączyły działa samobieżne Su-76 5 czerwca 1944 roku.
Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę w obozie sielskim 15 lipca 1943 roku. Nowi żołnierze przysięgali po przybyciu do jednostki.
Na czele dywizjonu stał mjr Siemion Iwanow.
Marsze i działania bojowe
Dywizjon brał udział w działaniach bojowych w ramach 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty w składzie 1 Armii WP.
Skład etatowy
Dowództwo
- pluton dowodzenia,
- 3 baterie dział samobieżnych,
- 4 działony,
- drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny.
Łącznie:
- liczba żołnierzy – 165 (w tym oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41),
- sprzęt:
- działa samobieżne SU-76 – 13,
- samochód pancerny BA-64 – 1,
- samochody – 19,
- motocykle – 4.
Kamuflaż i oznakowanie wozów
Wozy bojowe były malowane farbą olejną w kolorze ciemnozielonym. Pojazdy mogły różnić się odcieniem oraz kolorem.
W sytuacjach tego wymagających, wozy malowano w nieregularne plamy o różnorodnych rozmiarach i kształtach, używając obok podstawowego koloru także brązu, czerni lub piaskowego. Tego typu malowanie stosowano jednak sporadycznie.
W okresie zimowym wozy bojowe pokrywano na biało, używając tzw. bielidła. Biel nakładano bezpośrednio na zieloną farbę ochronną, pokrywając nią całość pojazdu lub tylko jego fragmenty, tworząc nieregularne plamy, które deformowały kształt. Zamiast farby wykorzystywano również wapno.
Na wieży pojazdów malowano orła. Stylizowany, ale znacznie uproszczony kształt orła inspirowany był orłem piastowskim, a jego wysokość wahała się od 20 do 40 cm.
Oznakowanie taktyczne
Numery taktyczne dywizjonu:
- dowódca — 300,
- 1 bateria — 301, 302, 303, 304,
- 2 bateria — 305, 306, 307, 308,
- 3 bateria — 309, 310, 311, 312.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP: 1943-1983. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5. Brak numerów stron w książce.