3 Batalion Lekkiej Piechoty

3 Batalion Lekkiej Piechoty był jednostką piechoty w armii Wielkiego Księstwa Litewskiego w ramach I Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Reformy przeprowadzone przez Sejm Wielki doprowadziły do zwiększenia liczebności polskiej piechoty. Wiosną 1792 roku zaczęto organizować kilka batalionów lekkiej piechoty, z których każdy miał składać się z czterech kompani. Kadrę oficerską tworzyli oficerowie z Korony oraz Litwy. Przed rozwiązaniem batalion liczył formalnie 644 żołnierzy, podczas gdy w rzeczywistości było ich 478.

Po kilku miesiącach bataliony zostały rozwiązane przez konfederację targowicką, a szeregowi żołnierze zostali przyjęci do jej jednostek. Oficerowie zostali dymisjonowani w styczniu 1793 roku.

Żołnierze regimentu

W skład batalionu wchodziło osiemnastu oficerów, w tym: jeden podpułkownik, czterech kapitanów dowodzących kompaniami, jeden kapitan sztabowy, jeden kapitan regimentskwatermistrz oraz audytor w jednej osobie, jeden adiutant, czterech poruczników, trzech podporuczników i trzech chorążych.

Podpułkownik i komendant: Michał Trębicki

Kapitanowie:

Józef Chalembek
Franciszek Korzeniowski
Antoni Sierakowski
Marcin Kotowicz

Przypisy

Bibliografia

Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od roku 1717 do roku 1831. Warszawa: 1925.

Konstanty Górski: Historya piechoty polskiej. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1893.

Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.

Mariusz Machynia, Valdas Rakutis, Czesław Srzednicki: Oficerowie wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego. Sztab, kawaleria, artyleria, wojska inżynieryjne i piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-7188-239-4.

Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.