3.7 cm Infanteriegeschütz M.15 – Austro-węgierskie lekkie działo piechoty
3.7 cm Infanteriegeschütz M.15 to austro-węgierskie lekkie działo piechoty, znane również jako działo okopowe.
W trakcie I wojny światowej, po początkowej fazie manewrowej, konflikt przekształcił się w wojnę pozycyjną. Pojawił się wówczas problem skutecznego zwalczania celów zlokalizowanych w fortyfikacjach polowych, ponieważ ogień z artylerii polowej okazał się niewystarczający. Ogień na wprost był efektywny, ale działa artylerii polowej były zbyt duże i ciężkie do użycia podczas ataków. Jako tymczasowe rozwiązanie kierowano do jednostek piechoty mniejsze i lżejsze działo górskie, jednakże one również często były zbyt ciężkie.
W międzyczasie rozpoczęto prace nad docelowymi konstrukcjami. W Austro-Węgrzech postanowiono przystosować działo górskie 3.7 cm Gebirgskanone M.13 do roli działa piechoty. Wykorzystano jego lufę, a następnie zaprojektowano nowe łoże, które zapewniało lepszy kąt ostrzału w pionie. Prototypy nowej broni przeszły testy na froncie południowo-wschodnim w 1915 roku. Wyniki testów wykazały potrzebę modyfikacji konstrukcji celownika. Po wprowadzeniu zmian, na początku 1916 roku zamówiono 1000 sztuk tych dział, które otrzymały wojskową desygnację 3.7 cm Infanteriegeschütz M.15.
Działo M.15 miało stalową lufę o kalibrze 37 mm, z zamkiem klinowym. Posiadało dwuścienne łoże osadzone na podstawie trójnożnej oraz hydrauliczno-sprężynowy oporopowrotnik. Wyposażone było w celownik peryskopowy i zabezpieczenie w postaci tarczy pancernej. W razie potrzeby można było dołączyć do niego niewielkie koła. Na większe odległości, po rozłożeniu na części, działo mogło być transportowane w jukach.
Działo M.15 zasilane było amunicją scaloną, a dla niego opracowano trzy typy pocisków: burzący, szrapnel oraz smugowy. Naboje pakowane były po 15 sztuk do drewnianych skrzyń, z których każda ważyła 26,5 kg.
W etacie regimentu (pułku) piechoty znajdowały się dwa plutony dział piechoty, jednak w praktyce najczęściej dysponowano tylko jednym. W skład plutonu wchodził oficer, dwóch podoficerów oraz 26 żołnierzy. Pluton był wyposażony w cztery działa, cztery juczne konie oraz jeden dwukołowy wóz.
Bibliografia:
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975. Brak numerów stron w książce.
- landships.freeservers.com. [dostęp 2007-06-06]. (ang.).