2S5 Hiacynt-S
2S5 Hiacynt-S (ros. 2С5 «Гиацинт-С») to radziecka samobieżna haubicoarmata bez wieży, która opiera się na gąsienicowym podwoziu haubicy samobieżnej 2S3.
Ten typ haubicoarmaty został zaprojektowany w 1976 roku, aby zwiększyć siłę ognia oraz precyzję, zastępując starsze holowane działa M-46 i A-19 kal. 130 mm w batalionach i pułkach artylerii na poziomie frontowym.
Produkcję kontynuowano do 1991 roku, w wyniku czego powstało 1122 egzemplarzy tego rodzaju.
Opis konstrukcji
Kadłub haubicoarmaty składa się z spawanych płyt stalowych o grubości do 15 mm, co zapewnia ochronę elementów podwozia oraz załogi przed ogniem maszynowym i odłamkami. Na przedzie kadłuba umieszczono lemiesz, który służy do usuwania przeszkód oraz przygotowywania pozycji ogniowych zgodnie z sowiecką doktryną. Z tyłu znajduje się większy lemiesz, hydraulicznie opuszczany, który poprawia stabilność pojazdu podczas strzału.
W przedniej części kadłuba, po prawej stronie, zlokalizowany jest silnik oraz układ przeniesienia mocy, natomiast po lewej znajduje się stanowisko mechanika/kierowcy. Nieco wyżej, za mechanikiem, znajduje się dowódca pojazdu, który ma do dyspozycji kopułę z oknami obserwacyjnymi oraz peryskopami, a także 7,62 mm karabin maszynowy PKT i reflektor emitujący światło białe. W centralnej i tylnej części kadłuba znajdują się miejsca dla pozostałych członków załogi oraz amunicja. Standardowo montowane są mechanizmy ochrony ABC oraz przyrządy obserwacyjne na podczerwień. W zakresie urządzeń naprowadzania głównej broni znajdują się panoramiczny celownik artyleryjski PG-1M oraz optyczny celownik OP4M-91-A. Haubicoarmata nie posiada wieży.
Armatohaubica 2A37 kal. 152,4 mm ma jednolitą lufę z gwintowanym przewodem, hamulec wylotowy oraz półautomatyczny zamek klinowy. Proces ładowania odbywa się za pomocą półautomatycznego mechanizmu łańcuchowego, który obsługuje również ładunki miotające. Stosowane pociski to między innymi odłamkowo-burzące OF-29 o masie 46 kg; przy pełnym ładunku o masie 18,4 kg mają one donośność do 28 500 m, a także OF-39 i OF-59. W ofercie znajduje się również pocisk z dodatkowym napędem rakietowym, który osiąga zasięg 40 000 m. Możliwe jest także strzelanie amunicją dymną, DPICM, DPICM-BB chemiczną i atomową. Istnieje również opcja użycia amunicji naprowadzanej laserowo typu Krasnopol-M. Pociski są przechowywane w karuzelowym podajniku po lewej stronie tylnej części kadłuba, a ładunki w trzech rzędach po 10 są umieszczone w stelażu po prawej stronie, skąd są podawane do armaty za pomocą taśmowego podajnika.
Armata umieszczona jest w tylnej części kadłuba, a jej potężny odrzut amortyzowany jest przez pneumatyczne oporopowrotniki. W położeniu marszowym armata jest blokowana w stropie kadłuba. Przejście armaty z pozycji marszowej do bojowej zajmuje mniej niż 3 minuty. Kąt nastawienia działa w pionie wynosi od -2° do +57°, a w poziomie zakres nastawienia to 15°. Dzięki mechanicznemu urządzeniu dosyłającemu amunicję, możliwa jest wysoka praktyczna szybkostrzelność wynosząca 5 strzałów na minutę. Dodatkowa amunicja i paliwo znajdują się w pojeździe zaopatrzenia technicznego, który oparty jest na tym samym podwoziu.
Załoga składa się z 5 osób.
Napędzany jest wielopaliwowym silnikiem wysokoprężnym V-59, chłodzonym cieczą, o mocy 382 kW, co pozwala na osiągnięcie prędkości 62 km/h na drodze i 25 km/h w terenie, z maksymalnym zasięgiem do 500 km. Zawieszenie jest niezależne i oparte na drążkach skrętnych.
Użycie
Samobieżna haubicoarmata 2S5 Hiacynt-S została wprowadzona do uzbrojenia Armii Radzieckiej, gdzie zastępowała samobieżne haubice 2S3 Akacja. Wchodziła w skład specjalnych dywizjonów i baterii, podporządkowanych dowództwom armii oraz brygad artylerii odwodu naczelnego dowództwa.
Była używana w działaniach bojowych podczas wojny w Afganistanie.
Samobieżne haubicoarmaty 2S5 Hiacynt-S znajdują się również w arsenale armii fińskiej, która zakupiła 9 egzemplarzy tego typu, nazywanych 152 TelaK 91.