2S31 Wena
2S31 Wena to rosyjski samobieżny moździerz kal. 120 mm, stworzony na podwoziu transportera opancerzonego BMP-3. Jego projekt powstał na początku lat dziewięćdziesiątych w zakładach Motowiłikha.
Jest on zaprojektowany do wsparcia wojsk piechoty, głównie w eliminacji celów powierzchniowych, takich jak siły żywe oraz lekkie pojazdy bojowe, a także do niszczenia fortyfikacji wroga zarówno ogniem pośrednim, jak i bezpośrednim. 2S31 Wena stanowi uzupełnienie rosyjskich samobieżnych armato-moździerzy, wśród których znajdują się także 2S9 Nona oraz 2S23 Nona-SWK. Wena została wprowadzona do uzbrojenia armii rosyjskiej w 1996 roku, a jej zakup rozważały takie państwa jak Kuwejt, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Cypr i Korea Południowa.
Opis konstrukcji
Kadłub oraz podwozie Weny bazują na wozie BMP-3, wykonanym ze spawanych blach aluminiowych, co zapewnia czteroosobowej załodze (kierowca/mechanik, ładowniczy, działonowy i dowódca) ochronę przed odłamkami pocisków artyleryjskich oraz moździerzowych, a także przed ogniem broni strzeleckiej o kalibrze do 12,7 mm i armatniej do 30 mm w strefach czołowych opancerzenia.
Ochronę przed skutkami broni masowego rażenia zapewnia system filtrowentylacji powietrza oraz hermetyczny kadłub. Dodatkowo, zwiększa bezpieczeństwo standardowo montowany system aktywnej samoobrony, opracowany przez biuro konstrukcyjne KBM w Kołomnie. W jego skład wchodzą czujniki wykrywania opromieniowania laserowego oraz 12 wyrzutni amunicji dymotwórczej i termalnej, które skutecznie maskują pojazd w przypadku wykrycia opromieniowania laserem z wrogiego dalmierza.
W pojeździe 2S31 Wena wyróżnia się trzy przedziały: przedni, kierowania, środkowy, bojowy, z nową obrotową wieżą oraz tylny, napędowy. Kierowca zajmuje centralne miejsce w przedziale kierowania, a do obserwacji wykorzystuje zestaw peryskopów pryzmatycznych. Pozostali członkowie załogi: działonowy, dowódca i ładowniczy, mają swoje stanowiska w wieży, do której prowadzą dwa oddzielne włazy umieszczone na dachu.
Pojazd jest wyposażony w cyfrowy, zautomatyzowany system kierowania ogniem, który obejmuje: układ stabilizacji działa w dwóch płaszczyznach, przelicznik balistyczny, bezwładnościowy system nawigacji oraz komputer pokładowy. Wena ma również nowoczesne optoelektroniczne urządzenia celownicze i obserwacyjne, takie jak dalmierz laserowy, noktowizyjne wzmacniacze światła szczątkowego oraz dzienne celowniki teleskopowe. Dzięki nim można osiągnąć wysoką precyzję ognia zarówno na wprost, jak i przy ostrzale stromotorowym.
Podstawowym uzbrojeniem Weny jest zmodyfikowany moździerz 2A60 kal. 120 mm z bruzdowanym przewodem i wydłużoną lufą w porównaniu do wcześniejszych wersji. Moździerz umożliwia prowadzenie ognia zarówno pośredniego, jak i bezpośredniego, z zakresem naprowadzania w płaszczyźnie pionowej od -4 do +80 stopni. Ładowanie odbywa się ręcznie przez ładowniczego od strony wlotu, a szybkostrzelność wynosi 8-10 strzałów na minutę. Zapas amunicji, w głównej mierze przechowywany w kadłubie, wynosi 70 sztuk, a uzupełnianie odbywa się przez luki w bocznych ścianach kadłuba i wieży. Do moździerza stosowane są specjalnie przystosowane pociski odłamkowo-burzące, kumulacyjne, oświetlające oraz pociski z fazą rakietową, w tym nowością jest pocisk Kitołow-2M, który jest naprowadzany na cel za pomocą wiązki laserowej. Jego maksymalna donośność wynosi 13,4 km. W trakcie prób balistycznych na poligonach, 2S31 Wena wykazała się siłą ognia porównywalną z armato-haubicami kal. 122 i 152,4 mm, przy jednoczesnej poprawie precyzji strzelania.
Podwozie gąsienicowe BMP-3, z niewielkimi modyfikacjami w przedziale bojowym oraz przesunięciem jednostki napędowej do tyłu, pozostało w zasadzie niezmienione. 2S31 Wena ma zdolność pokonywania przeszkód wodnych, poruszając się dzięki pędnikom strugowodnym.
Obecnie, Wena jest produkowana w niewielkich seriach dla armii rosyjskiej, gdzie uzupełnia lub zastępuje starsze moździerze samobieżne typu 2S9 Nona.