2S3 Akacja

2S3 Akacja (oznaczenie NATO – M1973) to samobieżna armatohaubica opracowana w ZSRR, która bazuje na prototypie działa samobieżnego SU-100P z 1949 roku. Pierwsze egzemplarze Akacji zaczęły służyć w Armii Radzieckiej w 1973 roku.

Opis

Uzbrojenie 2S3 opiera się na radzieckiej haubicoarmacie D-20 o kalibrze 152,4 mm, zamontowanej na podwoziu SU-100P. Kąt podniesienia lufy wynosi od -4 do +60 stopni, a wieża ma możliwość obrotu o 360 stopni.

Akacja stanowi radziecki odpowiednik amerykańskiego działa samobieżnego M109. W latach 70. i 80. XX wieku była podstawowym typem działa samobieżnego w Armii Radzieckiej, co spowodowało, że dostosowano ją do strzelania różnymi typami pocisków. Standardowy pocisk odłamkowo-burzący waży 43,6 kg i może osiągnąć maksymalny zasięg 18,5 km; z systemem wspomagania rakietowego zasięg ten wzrasta do 24 km. Oprócz tego dostępne są lub były następujące typy amunicji:

pociski z ładunkiem jądrowym
pociski chemiczne
pociski burzące HE
pociski odłamkowo-burzące
pociski rakietowe naprowadzane laserowo Krasnopol
pociski dymne
pociski oświetlające
pociski agitacyjne
pociski przeciwpancerne HEAT

Akacja jest napędzana silnikiem V-12 chłodzonym wodą, który znajduje się w przedniej części kadłuba, obok kierowcy.

Zastosowanie

2S3 Akacja była używana przez Armię Radziecką podczas interwencji w Afganistanie oraz w czasie wojen w Czeczenii. Uczestniczyła także w inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 roku.

Wersje

Późniejsze modele 2S3 Akacja przeszły modernizację i są oznaczane jako 2S3M, 2S3M1, 2S3M2 i 2S3M3. Zmodernizowane wersje zyskały nowoczesny system łączności oraz kierowania ogniem, co przyczyniło się do zwiększenia ich szybkostrzelności.

Przypisy

Bibliografia

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.