2M-3

2M-3M – podstawa morska z dwiema sprzężonymi uniwersalnymi armatami morskimi

2M-3M to morska podstawa uzbrojona w dwie sprzężone uniwersalne armaty kal. 25 mm/79 (110-PM), która została opracowana w ZSRR pod koniec lat czterdziestych XX wieku.

Wersje

ZSRR:

2M-3
2M-3M
2M-8M – dla okrętów podwodnych
2M-10
BL-130
BL-120 (4M-120)

Chiny:

Typ 61

Zastosowanie

Armaty 2M-3 i 2M-3M były wykorzystywane na wielu mniejszych jednostkach pływających i okrętach pomocniczych produkcji ZSRR, służących w marynarce radzieckiej oraz eksportowanych. Montowano je na jednostkach, które nie były wyposażone w radiolokacyjne systemy kierowania ogniem. Samodzielnie eksportowane były także te armaty oraz ich klony produkowane za granicą.

W Polsce eksploatowano co najmniej 146 armat 2M-3M na różnych jednostkach, w tym na kutrach torpedowych projektu 183, trałowcach projektów 151, 206F, 254M, kutrach proj. 918/918M oraz okrętach pomocniczych. Ostatnim okrętem, który został wyposażony w te armaty, był trałowiec „Gardno” w 1984 roku, po czym zastąpiły je polskie armaty ZU-23-2M, które montowano także na starszych jednostkach. Na przełomie 1989/90 roku podstawy 2M-3M były jeszcze zamontowane na trzech kutrach rakietowych projektu 205, które przekształcono w patrolowce Straży Granicznej.

W nowszych zastosowaniach armaty tego typu znalazły zastosowanie m.in. na jemeńskich okrętach patrolowych typu P-1022, które zostały zbudowane w Australii w 2004 roku.

Można oglądać

ORP „Odważny” w Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej
Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni – zdjęta z okrętu
Skansen Broni Morskiej w Helu – zdjęta z okrętu

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart i Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej. 6. ISBN 83-86776-08-0.