2A3 Kondiensator 2P (Obiekt 271)
Radziecka samobieżna haubica zdolna do wystrzeliwania pocisków nuklearnych o kalibrze 406 mm.
Historia
Maszyna ta powstała w okresie zimnej wojny jako reakcja na nową amerykańską doktrynę wojenną, która zakładała intensywne wykorzystanie broni jądrowej. Po tym, jak armia USA wprowadziła armatę polową M65 Atomic Annie, umożliwiającą strzelanie pociskami jądrowymi, Związek Radziecki rozpoczął prace nad stworzeniem podobnego działa. Na mocy decyzji Rady Ministrów ZSRR z dnia 18 kwietnia 1955 roku, rozpoczęto prace konstrukcyjne. Projekt artyleryjski opracowano w Specjalnym Biurze Projektowym pod przewodnictwem Ilii Iwanowa. W 1957 roku w Zakładach Kirowa w Leningradzie powstały pierwsze rysunki. Próby przeprowadzono na poligonie Rżewskim, a podwozie oparto na komponentach czołgu T-10M. Pierwszy egzemplarz zmontowano w Zakładach Kirowa 26 grudnia 1956 roku.
Opis
W pionie działo było podnoszone hydraulicznie. Zmiana kierunku ostrzału wymagała obrotu całego pojazdu. Zasięg ostrzału wynosił 25,6 km, a masa pocisku wynosiła 570 kg. Podczas prób poligonowych ujawniono wiele problemów: odrzut powodował przesuwanie całego pojazdu o kilka metrów, co często prowadziło do uszkodzenia mocowań. Pojazd mógł przewozić jedynie 1 pocisk oraz 2 ładunki prochowe. Ponowne załadowanie wymagało opuszczenia lufy do pozycji poziomej, co zajmowało około 5 minut.
Służba
Działo zostało oficjalnie zaprezentowane podczas parady na placu Czerwonym w Moskwie w 1957 roku. Początkowo zachodni obserwatorzy myśleli, że to jedynie atrapa. Działa pozostały w służbie aż do reform Nikity Chruszczowa. W połowie lat 60. XX wieku zostały zastąpione przez systemy rakietowe.
Dwa egzemplarze są obecnie wystawione w muzeach: w Centralnym Muzeum Sił Zbrojnych w Moskwie oraz w Muzeum Artylerii w Petersburgu.