298 Dywizja Piechoty
298 Dywizja Piechoty (niem. 298. Infanterie-Division) to niemiecka jednostka wojskowa z okresu II wojny światowej, która brała udział w inwazji na Związek Radziecki. Została rozwiązana po bitwie pod Stalingradem.
Jednostka została sformowana na poligonie Neuhammer na podstawie rozkazu z 6 lutego 1940, w ramach ósmej fali mobilizacyjnej w VIII Okręgu Wojskowym. W związku z planowanym atakiem na Związek Radziecki, dywizja została skierowana do okupowanej Polski. Od 22 czerwca 1941 brała udział w ofensywie przeciwko ZSRR, walcząc m.in. w rejonie Charkowa oraz pod Izjum. W trakcie bitwy pod Stalingradem została przydzielona do wspierania włoskiej 8 Armii. Po znacznych stratach, jakie poniosła z rąk Armii Czerwonej podczas odwrotu z rejonu Wołgi, podjęto decyzję o jej rozwiązaniu. Pozostałości 298 DP zostały włączone do 387 Dywizji Piechoty.
Dowódcy dywizji
- gen. mjr Walther Gräßner: 6 II 1940 – 1 I 1942;
- gen. por. Arnold Szelinski: 1 I 1942 – 27 XII 1942;
- gen. mjr Herbert Michälis: 27 XII 1942 – 20 III 1943;
Struktura organizacyjna
Skład w lutym 1940:
- 525., 526. i 527. pułk piechoty,
- 298. pułk artylerii,
- 298. batalion pionierów,
- 298. oddział przeciwpancerny,
- 298. oddział łączności;
Skład w czerwcu 1941:
- 525., 526. i 527. pułk piechoty,
- 298. pułk artylerii,
- 298. batalion pionierów,
- 289. oddział rozpoznawczy,
- 298. oddział przeciwpancerny,
- 298. oddział łączności;
Przypisy
Bibliografia
- Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Warszawa: 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.
- Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht, 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;