28 Days Later: The Aftermath

28 Days Later: The Aftermath to powieść graficzna napisana przez Steve’a Nilesa, która stanowi kontynuację oraz rozwinięcie wydarzeń przedstawionych w filmie 28 dni później. Zeszyt został wydany przez Fox Atomic Comics i trafił do sprzedaży 3 kwietnia 2007 roku.

Komiks wypełnia luki pomiędzy oryginalnym filmem a jego kontynuacją 28 tygodni później. Zawiera cztery, na pierwszy rzut oka, niepowiązane historie, które opisują narodziny wirusa, walkę o przetrwanie po jego uwolnieniu oraz na końcu – wysiłki mające na celu przywrócenie porządku w zniszczonym kraju.

28 Days Later: The Aftermath był pierwszą powieścią graficzną wydaną przez Fox Atomic Comics.

Opis fabuły

Historia jest podzielona na cztery opowieści, które rozgrywają się od kilku dni przed uwolnieniem wirusa do wydarzeń, które mają miejsce półtora miesiąca później. Pierwsze trzy historie koncentrują się na różnych postaciach, podczas gdy czwarta łączy ocalałych z poprzednich opowieści w obliczu ich ostatecznego losu.

Stadium 1: Powstanie

Pierwsza opowieść zaczyna się w nieokreślonym czasie przed pierwszym zarażeniem. Ukazuje sceny przemocy, które szybko okazują się nagraniami wideo wyświetlanymi na telewizorach – w tym przypadku pochodzącymi z kamer rejestrujących przestępstwa w Londynie poprzedniej nocy. Dwóch naukowców, Clive i Warren, pracuje nad inhibitorem mającym na celu ograniczenie agresywnych zachowań u ludzi.

Warren zdobywa do badań agresywnego przestępcę, przekupując kapitana policji. Gdy badany próbuje uciec, Warren i Clive są zmuszeni go zabić i ukryć ciało. Z powodu swoich wątpliwości, Clive staje się zniechęcony projektem.

Warren dochodzi do wniosku, że jedynym realnym sposobem podania ich inhibitora jest połączenie go z zneutralizowanym wirusem, co pozwoli mu łatwo objąć całe społeczeństwo. Genetycznie modyfikuje wirus Ebola jako nośnik inhibitora, mimo sprzeciwu Clive’a. Po kilku tygodniach wirus mutuje, co prowadzi do powstania wirusa Furii, znanego z filmu. Po sarkastycznym komentarzu Warrena na temat ich niezamierzonego efektu, Clive uderza go i opuszcza projekt. Następnie dzwoni do grupy ekoterrorystów, przekazując im „ciekawą informację”, po czym popełnia samobójstwo. To wyjaśnia, jak trójka aktywistów znalazła się w kompleksie na początku filmu.

W dalszej części fabuły Warren rozmawia przez telefon z nieznaną osobą, informując ją o odwrotnych skutkach inhibitora. Połączenie przerywa, a Warren słyszy dziwne dźwięki na zewnątrz, które postanawia zbadać. Odkrywa otwarte drzwi, a gdy przekracza próg, zostaje zaatakowany przez małpę, która wymiotuje na niego krwią, zarażając go wirusem. Rozdział kończy się w momencie, w którym ta scena w filmie ma miejsce tuż po uwolnieniu szympansa przez aktywistów.

Stadium 2: Rozwój

Druga historia zaczyna się dzień po włamaniu do laboratorium. Pięcioosobowa rodzina spędza czas na pikniku w parku w Cambridge, sprzeczając się o błahe sprawy. Młodszy syn, Liam, dostrzega szympansa na drzewie; małpa go atakuje, wymiotując krwią na jego twarz. Jego ojciec, Roger, zabija zwierzę. W pobliżu znajduje się karetka, wezwana do pomocy rowerzyście. Sanitariusze szybko udzielają Liamowi pomocy i wsiadają z nim do karetki, nakazując rodzinie jechać za nimi do londyńskiego szpitala. Po drodze rodzina obserwuje brutalne sceny, gdyż infekcja ich wyprzedza.

Zarażony Liam przenosi chorobę dalej, zarażając dwóch sanitariuszy. Gdy kierowca otwiera tylne drzwi ambulansu, zarażeni atakują go. Rodzina chłopca zaczyna zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji.

Kilka dni później pozostali członkowie rodziny ukrywają się w zabarykadowanym domu w Londynie. Wiadomości radiowe są przerażające, aż w końcu całkowicie milkną. Starszy syn, Sid, sugeruje, że powinni spróbować uciec z miasta, kierując się w stronę Tamizy. Docierają do Mostu Westminsterskiego, ścigani przez hordy zarażonych. Roger i Barbara namawiają dzieci, by skoczyły do wody i wdrapały się na opuszczoną łódź, obiecując, że zaraz do nich dołączą. W rzeczywistości pozostają jednak na moście, poświęcając się, aby umożliwić ucieczkę Sida i Sophie.

Stadium 3: Zdziesiątkowanie

Trzecia część rozgrywa się między 29. a 32. dniem po pierwszym zarażeniu – w przybliżeniu w tym samym okresie co w filmie. Hugh Baker, zwykły obywatel w samodzielnie skonstruowanym stroju ochronnym, „odziedziczył” Londyn i spędza czas na walce z zarażonymi, używając maczety i karabinu zdobytego (jak większość jego sprzętu) z zniszczonej wojskowej blokady.

Komiks zaczyna się od sceny, w której zarażony atakuje postać o nieostrej sylwetce. Okazuje się, że to tylko manekin mocno spryskany perfumami. Wskazuje to, że zarażeni kierują się przede wszystkim węchem w poszukiwaniu ofiar. Zapach chemikaliów, takich jak szampon czy perfumy, przyciąga ofiary wirusa. Hugh, który od dłuższego czasu nie miał okazji do normalnej kąpieli, staje się „niewidoczny” dla zarażonych.

Zanim Hugh zdoła się cieszyć swoim sukcesem, zostaje zaatakowany przez innego mężczyznę, ubrania w mundur żołnierza SAS i hokejową maskę. Dzięki kamizelce kuloodpornej i własnej zwinności udaje mu się uciec przed gradem kul, a następnie planuje wyeliminowanie przeciwnika. Podróżując opancerzoną taksówką, Hugh zdobywa więcej amunicji i duży flakon perfum, rozpoczynając swoje łowy.

Naganiając zarażonych, Hugh zmusza drugiego ocalałego, by wrócił do swojego wojskowego jeepa. Oblewając go perfumami z pozycji na dachu budynku, zanim zdziwiony mężczyzna ma szansę zapytać o sens tego działania, zostaje otoczony przez hordę zarażonych. Spod hokejowej maski wyłania się przerażona twarz, która chwilę później również zostaje zarażona. Hugh, mając kamienną twarz, strzela mu w głowę, a następnie ostrzeliwuje samochód, co powoduje wybuch i zabicie pozostałych zarażonych. Gdy mężczyzna staje się jedynym władcą miasta, słyszy głośny huk, a gdy się odwraca, tuż nad nim przelatuje klucz odrzutowców F-14 Tomcat.

Stadium 4: Kwarantanna

Ostatnia historia ma miejsce między 38. a 42. dniem po pierwszym zarażeniu. Sid i jego siostra Sophie trafiają do obozu dla uchodźców. Sophie pracuje jako wolontariuszka w szpitalu polowym, gdzie poznaje nowego przybysza, Clive’a, który przeżył próbę samobójczą. Początkowo zamierza wyjaśnić swój udział w stworzeniu wirusa, ale szybko decyduje się ukryć swoją odpowiedzialność. Zamiast tego twierdzi, że jest epidemiologiem i pracował nad wirusem tuż po wybuchu epidemii, aby ukryć źródło swojej wiedzy.

W międzyczasie Sid zaprzyjaźnia się z innym nowo przybyłym – Hugh, który okazuje się być właścicielem kiosku w sąsiedztwie domu chłopaka. Hugh przez cały czas opierał się i nie chciał trafić do obozu, co wyjawia Sidowi. Ostatecznie mężczyzna przekonuje Sida, Sophie i Clive’a, że wojsko ma niejasne plany i muszą jak najszybciej uciekać. Grupa zdobywa mundury i broń, po czym opuszcza oboz i pędzi w stronę lasu, jednak zostają wykryci. Sid i Hugh zostają w tyle, aby osłonić ucieczkę Sophie i Clive’a; obydwaj giną w strzelaninie z żołnierzami.

W trakcie dalszej ucieczki Clive nie ma już sił na dalszy bieg. Zatrzymuje Sophie i wyjawia jej, że był jednym z głównych twórców wirusa, przez który straciła rodzinę, i ostrzega, że może dojść do kolejnej mutacji. Prosi dziewczynę o pomoc, aby mógł bezpiecznie uciec i naprawić swoje błędy. Zamiast tego Sophie całuje go, a następnie strzela mu w głowę. Uśmiechając się przez łzy, dziewczyna odrzuca pistolet i wystawia się snajperowi z helikoptera, który ją ściga. Zostaje natychmiast zastrzelona.

Tworzenie komiksu

Scenariusz wszystkich czterech opowieści napisał Steve Niles, specjalizujący się w tworzeniu scenariuszy do powieści graficznych i komiksów z pogranicza thrillera, horroru i makabry (jest m.in. współautorem wydanej w Polsce Abra Makabra: Sprawa Cala McDonalda). Okładkę całego zeszytu stworzył Tim Bradstreet. Pierwszy i ostatni rozdział narysował Dennis Calero. Drugi rozdział to efekt współpracy Diego Olmosa (oryginalny szkic) i Kena Brancha (nałożenie tuszu). Trzeci rozdział został stworzony przez Nat Jonesa. Choć całość kolorował Dennis Calero, widać wyraźne różnice w stylach. Rozdziały stworzone przez Calero są spójne wizualnie, podczas gdy druga i trzecia historia mają różniący się styl wypełnienia barw. Można także dostrzec pewną niekonsekwencję w kreacji postaci Hugh Bakera. W finałowej historii kolory oraz sam rysunek sprawiają, że wydaje się on znacznie starszy niż w trzecim rozdziale – a przecież minął zaledwie tydzień.