271 Dywizja Piechoty
271 Dywizja Piechoty (niem. 271. Infanterie-Division; 271. ID) była jednostką taktyczną Wehrmachtu podczas II wojny światowej. Została utworzona w maju 1940 roku jako planowane wzmocnienie dla wojsk walczących we Francji, jednak nie zdążyła ukończyć szkolenia przed podpisaniem kapitulacji i została rozformowana. W 1943 roku jednostka została reaktywowana, włączając w swoje szeregi m.in. pozostałości zdziesiątkowanej na froncie wschodnim 137 Dywizji Piechoty oraz dwa bataliony tzw. Osttruppen. Mimo słabego uzbrojenia i niskiego poziomu wyszkolenia, po lądowaniu Aliantów w Normandii dywizję skierowano na północ Francji, gdzie walczyła w trudnych bitwach, ponosząc ogromne straty w bitwie pod Falaise. Pozostałości jednostki wycofano do Holandii, gdzie zmieniono jej nazwę na 271 Dywizję Grenadierów Ludowych, a następnie wysłano na front wschodni, gdzie brała udział w walkach m.in. na Węgrzech i na Morawach.
Historia
Pierwsze sformowanie dywizji miało miejsce 22 maja 1940 roku w ramach tzw. 10. fali mobilizacji w północnej Austrii, w obrębie XVII okręgu wojskowego. W skład dywizji weszły pułki piechoty: 562, 563 i 564, a także 271 batalion artylerii oraz organiczne kompanie: przeciwpancerna, sygnałowa i inżynieryjna. Do jednostki powołano starszych wiekiem rezerwistów, a jej celem było wsparcie jednostek frontowych w przypadku wydłużenia się kampanii francuskiej. Po zakończeniu kampanii, która zakończyła się zwycięstwem Niemiec, dywizję rozformowano 22 lipca tego samego roku, zanim zdążyła zakończyć szkolenie.
Jednostka została ponownie utworzona w zachodnich Niemczech (Wehrkreis XIII) pod koniec 1943 roku, w składzie trzech pułków grenadierów (977, 978 i 979), 271 pułku artylerii oraz organicznych batalionów: fizylierów, saperów, niszczycieli czołgów, łączności i zaopatrzenia. W trakcie szkolenia w północnej Bawarii do dywizji dołączono m.in. resztki 137. Dywizji Piechoty, cztery bataliony szkolne oraz dwa bataliony tzw. Osttruppen. W grudniu 1943 roku dowództwo nad dywizją objął gen. Paul Danhauser.
Mimo niskiego poziomu wyszkolenia i braku wystarczającego wyposażenia w broń, na początku 1944 roku dywizję wysłano do okupowanej Holandii, a w czerwcu tego samego roku do południowej Francji, gdzie zajęła sektor obrony wybrzeża Morza Śródziemnego. Po lądowaniu w Normandii, na prośbę generałów Erwina Rommla i Gerda von Rundstedta, 17 lipca dywizja została wysłana na front, wchodząc w skład 5. Armii Pancernej i zastępując wyczerpaną 10 Dywizję Pancerną SS „Frundsberg”. W trakcie walk w ramach alianckiej Operacji Totalize, 271 Dywizja została otoczona w kotle pod Falaise, ponosząc straty sięgające 2 tysięcy zabitych i rannych.
Resztki dywizji wycofano z frontu do Holandii, gdzie jesienią uzupełniono ją o niewyszkolonych rezerwistów. 17 września 1944 roku jednostkę połączono z sformowaną w sierpniu na Słowacji 576 Dywizją Grenadierów Ludowych, zmieniając jej nazwę na 271 Dywizję Grenadierów Ludowych. W lutym 1945 roku dywizję wysłano na front węgierski, a ostatecznie do okupowanej Czechosłowacji. Dowodzona przez generała majora Martina Biebera, jednostka ostatecznie trafiła do radzieckiej niewoli na Morawach.
