Kongres Stanów Zjednoczonych dwudziestej siódmej kadencji
Kongres Stanów Zjednoczonych w swojej dwudziestej siódmej kadencji, będący federalnym organem ustawodawczym, złożonym z Izby Reprezentantów oraz Senatu, zebrał się po raz pierwszy 4 marca 1841 roku. Kadencja ta trwała do 4 marca 1843 roku. W tym okresie urząd prezydenta sprawował William Henry Harrison, a następnie przez pierwsze dwa lata jego następcy, Johna Tylera.
Liczba miejsc w Izbie Reprezentantów podczas tej kadencji została określona na podstawie piątego spisu powszechnego, który odbył się w 1830 roku. W obu izbach Kongresu dominowali przedstawiciele partii wigów.
Sesje Kongresu
4 marca 1841 – 4 marca 1843
Nadzwyczajna sesja Senatu: 4 marca 1841 – 15 marca 1841
Pierwsza sesja: 31 maja 1841 – 13 września 1841
Druga sesja: 6 grudnia 1841 – 31 sierpnia 1842
Trzecia sesja: 5 grudnia 1842 – 4 marca 1843
Stosunek delegatów według partii
Poniższe zestawienie ilustruje przynależność partyjną kongresmenów w dniu rozpoczęcia pierwszej sesji tej kadencji. Zmiany w strukturze partyjnej przedstawione są w sekcji „Zmiany przynależności partyjnej”.
Władze
Senat
Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych (Przewodniczący Senatu):
John Tyler, wig z Wirginii, objął urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych 4 kwietnia 1841 roku po zmarłym W.H. Harrisonie, co spowodowało wakat na stanowisku wiceprezydenta.
Przewodniczący pro tempore Senatu:
- William R. King, demokrata z Alabamy, wybrany 4 marca 1841
- Samuel L. Southard, wig z New Jersey, wybrany 11 marca 1841
- Willie P. Mangum, wig z Karoliny Północnej, wybrany 31 maja 1842
Izba Reprezentantów
Spiker Izby:
John D. White, wig z Kentucky, wybrany 31 maja 1841
Główne wydarzenia kadencji
4 marca 1841 – William Henry Harrison zostaje prezydentem Stanów Zjednoczonych
4 kwietnia 1841 – prezydent Harrison umiera, a John Tyler zostaje prezydentem Stanów Zjednoczonych
Ważniejsze akty legislacyjne
19 kwietnia 1841 – akt o bankructwie
30 sierpnia 1842 – ustawa taryfowa