(253) Mathilde – mała planetoida z pasa głównego
Odkrycie
Planetoida została zidentyfikowana 12 listopada 1885 roku w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu przez austriackiego astronoma Johanna Palisę. Jej nazwa pochodzi od imienia żony francuskiego astronoma Moritza Loewy’ego.
Orbita
Orbita (253) Mathilde jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 6,7°. Czas potrzebny na jeden pełny obieg wokół Słońca wynosi 4 lata i 112 dni, a średnia odległość od Słońca to 2,64 j.a. Średnia prędkość orbitalna osiąga wartość około 17,98 km/s.
Właściwości fizyczne
(253) Mathilde ma nieregularny kształt, a jej wymiary wynoszą 66 × 48 × 46 km. Posiada niskie albedo wynoszące 0,04, a jej jasność absolutna to 10,3m. Średnia temperatura na jej powierzchni wynosi około 174 K. Klasyfikowana jest jako planetoida typu C, co oznacza, że na jej powierzchni znajdują się związki węgla, co czyni ją bardzo ciemną. Zbudowana jest z materiałów podobnych do meteorytów z grupy chondrytów węglowych. Ciało to obraca się wolno wokół własnej osi, a pełny obrót zajmuje 17 dni, 9 godzin i 30 minut.
Na powierzchni planetoidy dostrzega się liczne małe kraterki oraz jeden ogromny krater o głębokości około 10 km. Uderzenia, które doprowadziły do powstania tego krateru, mogłyby z pewnością zniszczyć Mathilde w całości. Dlatego przypuszcza się, że jest ona zlepkiem wielu drobnych fragmentów skalnych, utrzymywanych razem dzięki sile grawitacji.
Badania bezpośrednie
27 czerwca 1997 roku sonda kosmiczna NEAR Shoemaker przeleciała w bliskiej odległości od (253) Mathilde, wykonując szereg zdjęć. Z powodu powolnego obrotu planetoidy udało się jednak zarejestrować tylko połowę jej powierzchni.
Lista tworów geologicznych
Z uwagi na bardzo ciemną powierzchnię (ciemniejszą od węgla), kraterom na Mathilde nadano nazwy inspirowane regionami Ziemi, w których wydobywa się węgiel kamienny.
Zobacz też
Bibliografia
Linki zewnętrzne