25 mm armata przeciwlotnicza wz. 1944 (94-KM) (ros. 25-мм спаренная зенитная пушка образца 1944 года, 94-КМ) to radzieckie, podwójnie sprzężone, holowane działo przeciwlotnicze, które weszło do uzbrojenia w 1944 roku.
Historia
Na przełomie 1943 roku w Biurze Konstrukcyjnym Zakładów nr 88 imienia Mitiszczi stworzono dwulufowe działko 94-KM, składające się z dwóch armat 72-K zamontowanych na jednym łożu. Celownik, mechanizm kierunkowego naprowadzania oraz łoże dolne zostały zapożyczone z 37 mm armaty plot 61-K, natomiast mechanizm powrotny pochodził z morskiej armaty 70-K. W 1944 roku 94-KM przeszła testy na poligonie Donguskim, a po ich zakończeniu, jeszcze w tym samym roku, została przyjęta do uzbrojenia jako 25-мм зенитная пушка обр. 1944 г. Opracowano także wersję armaty zamontowanej na podwoziu ciężarówki. Na podwoziu pojazdów ZiS-11, będących modyfikacją znanego samochodu ZiS-5, umieszczano wersje dwulufowe. W 1944 roku fabryka nr 88 wyprodukowała 12 armat 94-KM, a w kolejnym roku jeszcze 225 sztuk, po czym produkcję wstrzymano. Niektóre źródła wskazują, że w latach 1944–1945 powstało łącznie 337 sztuk tych działek, co sugeruje, że w liczbie 225 armat mogą nie być uwzględnione działka samobieżne. W 1943 roku opracowano wersję armaty z dodatkowym lekkim pancerzem, który chronił załogę oraz mechanizmy działa przed odłamkami i lekkimi pociskami.
Amunicja
Do tej broni wykorzystywano amunicję o oznaczeniu 25 × 218SR, która została opracowana na podstawie szwedzkiej amunicji 25 mm Boforsa z 1933 roku. Mimo podobnej konstrukcji, amunicje te nie są wzajemnie zamienne. W latach 1939–40 w NII-24 stworzono nabój odłamkowy, a w latach 1941–42 powstał nabój przeciwpancerny oraz odłamkowo-zapalający z smugaczem i 10-sekundowym samolikwidatorem. Do strzelania używano amunicji z pociskami odłamkowo-burzącymi oraz przeciwpancernymi, obie wersje były wyposażone w smugacze. Pociski odłamkowo-burzące, z wielofunkcyjnymi zapalnikami K-20, służyły do zwalczania celów powietrznych. W przypadku braku trafienia w cel w ciągu 5 sekund, zapalnik uruchamiał samolikwidację pocisku. Pociski przeciwpancerne były przeznaczone do niszczenia pojazdów opancerzonych, w tym lekkich czołgów. Zasilanie mogło pochodzić z 6 lub 7 nabojowych łódek. Naboje przechowywane były w tekturowych rurkach w drewnianych skrzynkach, które zawierały po 50 sztuk. Jedna skrzynka ważyła 44 kg i miała wymiary 480 × 345 × 265 mm.
Bibliografia
А. Иванов: Артиллерия СССР в перод второй мировой войны. Санкт-Петербург: Издательский Дом «Нева», 2003. Brak numerów stron w książce.
Witold „Jowitek” Mikiciuk: 25 mm armata przeciwlotnicza wz. 1940. [dostęp 2007-05-17]. (pol.).