2,5-Dimetoksy-4-jodoamfetamina (DOI)
2,5-Dimetoksy-4-jodoamfetamina, znana jako DOI, to związek jodoorganiczny o właściwościach psychodelicznych, będący pochodną fenyloetyloaminy. Po raz pierwszy została stworzona przez amerykańskiego chemika Alexandra Shulgina.
Farmakodynamika
DOI działa głównie jako silny agonista receptorów serotoninowych 5-HT2A oraz 5-HT2C, z dużo mniejszym powinowactwem do innych receptorów 5-HT.
Efekty
Efekty psychofizjologiczne
Zgodnie z informacjami zawartymi w PiHKAL, dawka 2,5-dimetoksy-4-jodoamfetaminy waha się od 1,5 do 3 mg. Działanie DOI po doustnym zażyciu utrzymuje się przez długi czas, wynoszący od 20 do 30 godzin, w zależności od dawki. W zastosowaniach rekreacyjnych zazwyczaj sprzedawane jest w postaci nasączonych kartoników, co może prowadzić do pomyłek z LSD wśród mniej doświadczonych użytkowników. DOI jest rozpuszczalne w wodzie (do 10 mg/ml) oraz etanolu (do 2 mg/ml).
Efekty działania tej substancji są bardzo zróżnicowane i zależą od wielu czynników, takich jak set i setting. Zwykle obejmują one: efekty wizualne, zwiększoną energię, intensyfikację bodźców zewnętrznych, poprawę nastroju, zmiany w odbiorze muzyki i dźwięków, a także ogólne silne zmiany percepcyjne.
Efekty przeciwzapalno-immunosupresyjne
DOI, podobnie jak inne silne agonisty receptora 5-HT2A, ma wyjątkowe właściwości przeciwzapalne. Powoduje znaczne zahamowanie wydzielania cytokin, takich jak TNF-α (kacheksyna), wykazując znaczną aktywność już przy stężeniach wynoszących 10–20 pikomoli na litr (około 100 razy niższych od stężeń uznawanych za skuteczne w przypadku silnych leków). W odpowiedzi na bodziec prozapalny, wydzielanie TNF-α może w ogóle nie wystąpić. Badania wykazały, że DOI może również zablokować proces zapalny nawet kilka godzin po jego nagłym wywołaniu.
Te odkrycia tworzą możliwości dla potencjalnego zastosowania substancji o podobnym działaniu w bardziej efektywnym leczeniu chorób związanych z nadmiernym wydzielaniem TNF-α, szczególnie w przypadku chorób autoimmunologicznych oraz onkologicznych.
Jednakże dalsze badania nad tym nowo odkrytym zjawiskiem (odkrytym w 2008 roku) mogą napotkać przeszkody o charakterze kulturowym, z uwagi na uprzedzenia części społeczeństwa wobec agonistów receptora 5-HT2A, które mają silne działanie psychodeliczne, co może być niepożądane w terapii. Odpowiednim rozwiązaniem mogłoby być opracowanie ich analogów, które nie przekraczają bariery krew-mózg.
Zastosowanie
- Badania naukowe nad właściwościami biologicznymi receptorów 5-HT2A i 5-HT2C oraz ich agonistów.
- Cele rekreacyjne (jako narkotyk).
- Potencjalny lek immunosupresyjny, który nie wykazuje właściwości kancerogennych.