Haubica 240 mm M1
Haubica 240 mm M1 to amerykańska haubica holowana, która była używana podczas II wojny światowej i miała kaliber 240 mm. Powszechnie znana jest jako Black Dragon.
Haubice o kalibrze 240 mm były najpotężniejszymi armatami w arsenale US Army w trakcie II wojny światowej, zdolnymi do wystrzeliwania pocisków z materiałem wybuchowym o wadze 160 kg na odległość 23 kilometrów. Były to największe działo polowe, jakie używano w US Army podczas konfliktu, z wyjątkiem dział okrętowych wykorzystywanych jako działa kolejowe. Konstrukcja tego działa została opracowana z myślą o potrzebie posiadania superciężkiej artylerii polowej, zdolnej do atakowania umocnień Wału Zachodniego. Haubica została zaprojektowana równocześnie z działem 8-calowym M1, a obie konstrukcje korzystały z tych samych lawet.
Były one stosowane zarówno na froncie zachodnim, jak i w wojnie na Pacyfiku, szczególnie podczas bitwy o Manilę, gdzie okazały się niezwykle efektywne w walce z silnie ufortyfikowanymi celami. Po zakończeniu II wojny światowej, haubica była wykorzystywana w czasie wojny koreańskiej i pozostała w użyciu do późnych lat 50. do momentu wyczerpania zapasów amunicji.
Służba
Pierwsze operacyjne użycie haubic kal. 240 mm miało miejsce w styczniu 1944 roku podczas bitwy o Anzio. Ich debiut w warunkach bojowych przyniósł częściowy sukces. Haubice 240 mm były używane w połączeniu z działami 8-calowymi (203 mm) do zwalczania ognia niemieckich dział podobnej klasy oraz do odpowiadania na ogień działa kolejowego 280 mm, które działało w rejonie lądowania pod Anzio.
Na terenie Włoch haubice te wykazały swoją skuteczność w niszczeniu kluczowych mostów z dużych odległości. Oficerowie artylerii informowali o niszczycielskiej sile ognia oraz o niezwykłej celności, podkreślając ich istotną rolę w kampanii włoskiej.
Podczas bitwy o Monte Cassino użyto ich do zniszczenia pozostałości po zbombardowanym klasztorze Monte Cassino. Na froncie włoskim niewielka liczba tych dział była wykorzystywana przez brytyjską 8 Armię. Mimo początkowych obaw związanych z zastosowaniem tego typu ciężkiej artylerii, dowódcy amerykańskiej 5 Armii określili te działa jako najbardziej zadowalającą broń w służbie w 1944 roku.
Haubice te były używane od 1 maja 1953 roku w czasie wojny koreańskiej. W późnych latach 50. trzydzieści dział tego typu zostało sprzedanych Tajwanowi i umieszczonych w bunkrach na Kinmen oraz na wyspach Mazu. Tam są wykorzystywane jako artyleria forteczna, wyciągane po szynach z schronów na stanowiska ogniowe, a zazwyczaj przechowywane w bunkrach i tunelach.