24 Dywizja Strzelców była jednostką piechoty Armii Czerwonej w okresie wojny domowej w Rosji oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Formowanie i walki
Dywizja została utworzona 26 lipca 1918 roku na podstawie rozkazu Rady Rewolucyjno-Wojskowej 1 Armii Frontu Wschodniego, korzystając z ochotniczych jednostek z Samary, Symbirska i Sengileja, początkowo jako 1 Symbirska Dywizja Piechoty. 18 listopada 1918 roku zmieniła nazwę na 24 Symbirską Dywizję Strzelecką. Zyskała sławę podczas walk na Powołżu, gdzie zdobyła miano „żelaznej”. W maju 1920 roku dywizja została przeniesiona na front polski. W czerwcu 1920 roku bezskutecznie atakowała pozycje 9 Dywizji Piechoty w rejonie Rzeczycy. W trakcie letniej ofensywy Armii Czerwonej stoczyła walki m.in. pod Mozyrzem, Łuckiem i Sokalem. 8 sierpnia 1920 roku została pokonana przez 1 Dywizję Piechoty Legionów w okolicy Świniuch. 23 września poniosła znaczne straty w starciu z 8 Brygadą jazdy pod Zasławiem. Po zawarciu rozejmu z Polską, dywizja kontynuowała walki z oddziałami atamana Petlury na Ukrainie.
Struktura organizacyjna
Stan na 12 lipca 1920 roku:
dowództwo dywizji
70 Brygada Strzelców
- 208 pułk strzelców
- 209 pułk strzelców
- 210 pułk strzelców
71 Brygada Strzelców
- 211 pułk strzelców
- 212 pułk strzelców
- 213 pułk strzelców
72 Brygada Strzelców
- 214 pułk strzelców
- 215 pułk strzelców
- 216 pułk strzelców im. Lenina
2 pułk kawalerii
Dowódcy dywizji
N. Kozyriew (V 1920 – I 1921)
Przypisy
Bibliografia
Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.