239 Dywizja Piechoty
239 Dywizja Piechoty (niem. 239. Infanterie-Division) to niemiecka jednostka wojskowa z okresu II wojny światowej, utworzona przez dowództwo Landwehry w Opolu na podstawie rozkazu z dnia 26 sierpnia 1939, w ramach 3. fali mobilizacyjnej w VIII Okręgu Wojskowym. Po rozpoczęciu działań wojennych, dywizja przeszła z Gliwic na polski Górny Śląsk i 4 września 1939 roku zajęła Katowice.
Struktura organizacyjna
Organizacja jednostki w sierpniu 1939 roku obejmowała:
- 327., 372. i 444. pułk piechoty,
- 239. pułk artylerii,
- 239. batalion pionierów,
- 239. oddział rozpoznawczy,
- 239. oddział przeciwpancerny,
- 239. oddział łączności;
Natomiast w czerwcu 1940 roku struktura organizacyjna wyglądała następująco:
- 327., 372. i 444. pułk piechoty,
- 239. pułk artylerii,
- 239. batalion pionierów,
- 239. oddział rozpoznawczy,
- 239. oddział przeciwpancerny,
- 239. oddział łączności,
- 239. polowy batalion zapasowy;
Dowódca dywizji
Na czele dywizji stał Generalmajor (później Generalleutnant) Ferdinand Neuling od 26 sierpnia 1939 do grudnia 1941.
Bibliografia
Carell Paul, Operacja „Barbarossa”; Warszawa 2000; ISBN 831109199-4;
Czesław C. Grzelak, Henryk H. Stańczyk, Kampania polska 1939 roku, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2005, ISBN 83-7399-169-7, OCLC 830817444. Brak numerów stron w książce.
Haupt Werner, Die deutschen Infanterie-Division, b.m.w 1991; ISBN 3-89555-274-7;
Tadeusz T. Jurga, Waldemar W. Strzałkowski (oprac.), Obrona Polski 1939, Warszawa: „Pax”, 1990, ISBN 83-211-1096-7, OCLC 830078818. Brak numerów stron w książce.
Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht, 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;
Joanna Starnawska, Dzieje Katowic (1299−1945). Katowice: Muzeum Historii Katowic, 1990, s. 53.