214 eskadra bombowa
Był to pododdział lotnictwa bombowego Wojska Polskiego w czasach II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Na mocy rozkazu MSWojsk. DDO L.dz. 4359/tjn. z 19 lipca 1937 oraz rozkazu 13/37 tjn. dowódcy 1 pułku lotniczego, rozpoczęto tworzenie 214 eskadry bombowej. Jednostka ta weszła w skład V dywizjonu bombowego lekkiego 1 pułku lotniczego i miała swoją siedzibę na lotnisku Okęcie.
Personel eskadry pochodził z nadwyżek etatowych innych pododdziałów 1 pułku lotniczego, a w miarę upływu czasu był uzupełniany przez absolwentów szkół lotniczych. W początkowym okresie uzbrojenie jednostki stanowiły samoloty PZL-23 „Karaś”, a do celów szkoleniowych wykorzystywano Fokker F-VIIB/3m. Planowano, że uzbrojenie bojowe będą stanowić samoloty LWS-4 „Żubr”.
W 1938 roku przy eskadrze zorganizowano IV Kurs Strzelców Samolotowych.
Pierwsze ćwiczenia załogi miały miejsce na poligonie Modlin, a szkoła ognia odbywała się w ramach Zgrupowania Bombowego na poligonie Błędów. Po zakończeniu szkoły ognia, piloci przeszli szkolenie w lotach w warunkach ograniczonej widoczności oraz nocnych.
W miesiącu wrześniu eskadra uczestniczyła w manewrach na Wołyniu.
Ćwiczenia zimowe były realizowane w ramach Zgrupowania Bombowego na poligonie modlińskim.
Na podstawie decyzji władz lotniczych z marca 1939 roku, 214 eskadra bombowa została rozwiązana, a jej personel został przeniesiony do innych eskadr bombowych. Istniały plany na jej odtworzenie w miarę napływu nowego, wyszkolonego personelu oraz samolotów.
Personel eskadry
Wypadki lotnicze
W trakcie działalności eskadry miały miejsce następujące wypadki lotnicze, które zakończyły się obrażeniami lub śmiercią pilota:
12 kwietnia 1938 roku podczas startu do nocnego lotu zginął plut. pil. Jan Pluta, natomiast strzelec kpr. Jerzy Młodecki zdołał się uratować.
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.