2112 (album)

2112 to czwarty album studyjny kanadyjskiego tria progresywnego Rush, który został wydany przez Mercury Records 1 kwietnia 1976 roku.

Uznaje się, że na tym albumie zespół wykształcił swoje charakterystyczne brzmienie oraz postawił krok w stronę rocka progresywnego. Płytę otwiera 20-minutowy, podzielony na siedem części dystopijny utwór „2112”, skomponowany przez Geddy’ego Lee i Alexa Lifesona, którego tekst napisał Neil Peart, inspirując się nowelą Anthem autorstwa Ayn Rand.

Album odniósł znaczący sukces, zdobywając pozytywne recenzje od krytyków muzycznych oraz sprzedając się w liczbie przekraczającej 3 miliony egzemplarzy, co uczyniło go pierwszym krążkiem zespołu, który uzyskał status platynowej płyty w Stanach Zjednoczonych. Płyta zajęła również 61. miejsce na liście Billboard 200.

Utwór „2112” jest dostępny w podstawowej wersji gry Guitar Hero: Warriors of Rock oraz jako DLC do gry Rock Band 3.

== Kontekst ==

W obliczu komercyjnej porażki poprzedniego albumu – Caress of Steel, wytwórnia płytowa starała się nakłonić zespół do rezygnacji z tworzenia kolejnych koncepcyjnych utworów na rzecz bardziej komercyjnych projektów, co spotkało się ze sprzeciwem grupy, która uważała, że słuchacze nie docenili poprzedniego albumu. Ostatecznie trio zdecydowało się nagrać album według własnych przekonań, co zaowocowało umieszczeniem na pierwszej stronie płyty ponad 20-minutowego utworu „2112”.

Album został zarejestrowany w lutym 1976 roku w Toronto Sound Studios w Toronto, a większość materiału powstała podczas trasy koncertowej promującej album Caress of Steel. Okładkę zaprojektował grafik Hugh Syme, przedstawiającą czerwoną gwiazdę na tle kosmicznych gwiazd.

== Utwory ==

=== 2112 ===

Źródło: Wkładka dołączona do płyty „2112”.

Ponad 20-minutowe dzieło opowiada o świecie, w którym władzę sprawują kapłani ze świątyń Syrinks. Słowa i historia utworu zostały napisane przez Neila Pearta, który podświadomie inspirował się amerykańską filozofką, twórczynią filozofii obiektywizmu, Ayn Rand, której zadedykował całą płytę. We wkładce dołączonej do albumu, przed tekstem każdej części, opisana jest historia bohatera utworu w formie pamiętnika.

==== I Overture ====

Część instrumentalna, której początkowe dźwięki zostały stworzone przy użyciu syntezatora ARP Odyssey. Jedynym zdaniem wypowiedzianym na końcu części jest: „And the meek shall inherit the Earth.”/„Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię.” − Jest to odniesienie do Ośmiu Błogosławieństw oraz Psalmu 37.

Bohater żyje w mieście Megadon, sądząc, że prowadzi szczęśliwe życie w świecie, gdzie panuje pokój dzięki „Słonecznej Federacji”, która po wojnie w 2062 roku zjednoczyła ocalałe planety. Pewnego dnia odkrywa coś, co całkowicie zmienia jego życie – gitarę z czasów Federacji. Protagonista podpisuje się jako Anonim, 2112.

==== II The Temples of Syrinx ====

Druga część opowiada o Kapłanach Syrinks, którzy kontrolują każdy aspekt życia ludzi za pomocą komputerów. Głoszą: „Troszczymy się o wszystko, o słowa które słyszysz, o pieśni które śpiewasz”. Ich troska o jednostkę jest jednak iluzoryczna, nie tolerują indywidualności i kreatywności, które są sprzeczne z ich planem.

Część ta zalicza się do gatunku hard rock, a wokal Geddy’ego Lee charakteryzuje się wysokim tonem.

==== III Discovery ====

Bohater odnajduje gitarę w jaskini za wodospadem. Uczy się ją stroić i grać. Jest zachwycony, jak bardzo różni się muzyka, którą tworzy od tej wytwarzanej w Świątyniach. Postanawia zaprezentować swój starodawny instrument Kapłanom, licząc na uznanie oraz wierząc, że pozwoli to wszystkim tworzyć piękną muzykę.

„Discovery” zaczyna się od dźwięków chlupiącej wody i strojonej gitary przez Alexa Lifesona. Przechodzi w uderzenia pustych strun, a następnie w coraz bardziej skomplikowane i rozbudowane motywy muzyczne, ukazując postęp w nauce gry bohatera.

==== IV Presentation ====

Protagonista przedstawia znaleziony instrument przed Kapłanami, jednak wbrew oczekiwaniom, ci są zirytowani, że marnuje ich cenny czas. Mówią mu, że „nie potrzebują starodawnych rzeczy” i że to „kolejna zabawka, która pomoże zniszczyć starszą rasę ludzi”. Bohater nie może uwierzyć w to, co słyszy i bezskutecznie próbuje przekonać Kapłanów do swojej racji. Ojciec Brown kończy prezentację, niszcząc gitarę i wypraszając bohatera, ostrzegając go, aby „nie denerwował ich więcej”.

Wokalista i basista Geddy Lee oraz gitarzysta Alex Lifeson naprzemiennie przedstawiają dialog bohatera oraz Kapłanów, wykorzystując różne środki stylistyczne – słowa bohatera są wyrażone niskim i ciepłym głosem oraz grane na czystej gitarze, podczas gdy partie Kapłanów są bardziej ostre, śpiewane w wysokim tonie, a gitara jest mocno przesterowana. Część kończy się gitarową solówką.

==== V Oracle: The Dream ====

Zrozpaczony bohater „wlecze się do domu pustymi ulicami” i „zapada w niespokojny sen”, sądząc, że to wizja, ponieważ „wydaje się bardzo realna”. Spotyka wyrocznię, która ukazuje mu obraz świata sprzed panowania Federacji – miejsca, gdzie kwitła indywidualność i kreatywność. Po przebudzeniu stwierdza, że bez tego jego życie nie ma sensu. Zauważa, że „starsza rasa” nie została zniszczona, lecz opuściła planetę, aby w przyszłości wrócić i obalić Kapłanów oraz ich Świątynie.

==== VI Soliloquy ====

Bohater wraca do jaskini, w której znalazł gitarę i spędza w niej „wiele dni”. Rozmyśla nad swoim „zimnym i pustym życiem”. Odbiera sobie życie, sądząc, że tylko w ten sposób może ujrzeć świat z jego snu. Kończy swoje zapiski słowami: „Moja dusza utopiona w głębi rozpaczy, moje życie – Przelewa się”.

==== VII Grand Finale ====

Utwór kończy się hardrockowym riffem, podobnie jak część pierwsza „Overture”, jest to część instrumentalna, z jednym zdaniem powtarzanym na końcu: „Uwaga wszystkie planety Słonecznej Federacji! Przejęliśmy kontrolę!”, co można interpretować jako wiadomość, że „Starsza Rasa” obaliła Kapłanów oraz „Słoneczną Federację” i odzyskała planetę.

=== Pozostałe utwory ===

Powieść „Droga do Indii” autorstwa Edwarda Morgana Forstera zainspirowała Neila Pearta do nadania jednemu z utworów tytułu „A Passage to Bangkok”. Utwór opowiada o podróży dookoła świata w poszukiwaniu marihuany. Alex Lifeson wskazał utwór „Kashmir” grupy Led Zeppelin jako główną inspirację przy tworzeniu muzyki do „A Passage to Bangkok”.

Neil Peart napisał „The Twilight Zone” pod wpływem serialu „Strefa mroku”, którego był fanem. Opowiada on o fantastycznej wyprawie w „czwarty wymiar”.

„Lessons” to jeden z nielicznych utworów, które Alex Lifeson napisał oraz skomponował samodzielnie. Charakteryzuje się enigmatycznym tekstem i jest w tonacji A-dur, która w refrenie zmienia się na E-dur.

Słowa do „Tears” napisał Geddy Lee. Jest to pierwszy utwór Rush, w którego nagrywaniu wziął udział ktoś spoza tria: Hugh Syme, grafik, który tworzy projekty okładek dla zespołu, zagrał w utworze na melotronie.

Neil Peart w swojej książce „Traveling Music” ujawnia, że pomysł do napisania „Something for Nothing” podsunął mu napis na ścianie w Los Angeles: „Freedom isn’t free”/„Wolność nie jest za darmo”.

== Odbiór albumu ==

Album zyskał pozytywne opinie od krytyków, jednak szczególnie chwalona była pierwsza strona płyty: utwór „2112”. Album „2112” to pierwszy krążek, który zdobył uznanie poza Kanadą w Stanach Zjednoczonych, co przyczyniło się do znacznego wzrostu popularności zespołu. Płyta znalazła się m.in. na liście IGN „10 Classic Prog Albums” oraz na drugim miejscu na liście najlepszych albumów rocka progresywnego magazynu Rolling Stone.

Greg Plato z AllMusic ocenił album pozytywnie, chwaląc utwór „2112”, określając go jako „przedstawiający chłodny obraz przyszłego świata”, oceniając trio jako „najbardziej utalentowanych instrumentalistów”. Classic Rock Review nazwał płytę „najlepszym dziełem w historii zespołu”. Sean Trane zauważył, że „album nie postarzał się w ciągu 30 lat”, jednak wskazał, że „choć brzmi trochę prosto, jest przykładem doskonałej wyrazistości oraz muzykalności”. Sputink Music oceniło utwór „2112” jako „najlepszy utwór kiedykolwiek napisany”, ale drugą stronę płyty określiło jako „nie nadającą się oraz nie pasującą do tak świetnego utworu jakim jest „2112”, ostatecznie uzasadniając średnią ocenę stwierdzeniem: „Nie jest to dzieło kompletne”.

Sam zespół ocenił tę płytę jako „najważniejszą rzecz, jaką w życiu napisali”.

== Lista utworów ==

Tekst do wszystkich utworów został napisany przez Neila Pearta, a muzyka przez Geddy’ego Lee i Alexa Lifesona, z wyjątkiem opisanych poniżej.

=== Strona pierwsza ===

„2112“ – 20:31

(I) „Overture“ – 4:32

(II) „The Temples of Syrinx“ – 2:13

(III) „Discovery“ (muzyka: Lifeson) – 3:29

(IV) „Presentation“ (muzyka: Lifeson) – 3:42

(V) „Oracle: The Dream“ – 2:00

(VI) „Soliloquy“ – 2:21

(VII) „Grand Finale“ – 2:14

=== Strona druga ===

„A Passage to Bangkok“ – 3:34

„The Twilight Zone“ – 3:17