211 Ochotniczy Pułk Ułanów Nadniemeńskich (211 p.uł.) to jednostka kawalerii Wojska Litwy Środkowej oraz Wojska Polskiego II RP.
Oddział ten został utworzony pomiędzy 26 lipca a 12 sierpnia 1920 roku, na Polu Mokotowskim, podczas konfliktu z bolszewikami.
Na czele pułku stał major Władysław Dąbrowski. Korpus oficerski w dużej mierze złożony był ze doświadczonych oficerów, którzy wcześniej służyli pod dowództwem Władysława Dąbrowskiego w Samoobronie Litwy i Białorusi oraz w 13 Pułku Ułanów Wileńskich, a także z oficerów rezerwy byłej armii rosyjskiej.
Pierwszy szwadron utworzono z resztek zdemoralizowanej jazdy pod dowództwem rotmistrza Jerzego Dąbrowskiego. Drugi i czwarty szwadron stanowiły ochotnicy. W skład pułku wchodził również szwadron karabinów maszynowych oraz szwadron techniczny. 17 listopada 1920 roku do pułku przybył 3 szwadron.
Pułk wyruszył na front 12 sierpnia 1920 roku. Uczestniczył w starciach pod Płockiem, Mławą, Chorzelami, Druskiennikami, Stołpcami, Kojdanowem oraz wielu innych miejscach. 15 listopada 1920 roku wszedł w skład Wojsk Litwy Środkowej. W styczniu 1921 roku jednostka została przekształcona w 23 Pułk Ułanów Nadniemeńskich. 1 czerwca 1921 roku 23 Pułk Ułanów Nadniemeńskich zintegrowano z 23 Pułkiem Ułanów Grodzieńskich.
Obsada personalna pułku
dowódca – mjr Władysław Dąbrowski
zastępca dowódcy – rtm. Jerzy Dąbrowski
dowódca II dywizjonu – rtm. Wąsowski
dowódca 1 szwadronu – por. Franciszek Zasadzki
dowódca plutonu – pchor. / ppor. Józef Skrzypkowski
dowódca 2 szwadronu – ppor. Kazimierz Ertman
kapelan – ks. Józef Próchnicki
lekarz – kpt. lek. Jankowski
lekarz – kpt. lek. Jerzy Stanisław Alexandrowicz
Zobacz też
Bibliografia
Franciszek Wiktor Karassek: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. 23 Pułk Ułanów Grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930. Brak numerów stron w książce.