21 cm Kanone 12 (Eisenbahn) Langer Gustav
21 cm Kanone 12 (Eisenbahn) Langer Gustav to niemieckie działo kolejowe o dalekim zasięgu, którego kaliber wynosi 210 mm. Oficjalnie, armata ta została stworzona nie jako broń operacyjna, lecz jako eksperymentalne działo mające dostarczyć cennych danych balistycznych. W rzeczywistości jednak, istotnym powodem jej powstania była rywalizacja pomiędzy niemiecką armią a marynarką wojenną. W 1935 roku podjęto decyzję o wznowieniu projektu budowy działa o niezwykle dalekim zasięgu.
Próby i rozwój
W 1935 roku przeprowadzono pierwsze próby z działem o kalibrze 105 mm. W oparciu o doświadczenia zdobyte przy „dziale paryskim”, poszukiwano metod, które mogłyby zapobiec przedwczesnemu uszkodzeniu długiej lufy. Opracowano specjalne pociski z „klinami”, które pasowały do bruzd gwintu lufy. Lufę o kalibrze 210 mm wyprodukowano w 1937 roku, jednak okazało się, że mająca ponad 33 metry długości (L/158 – długość wynosząca 158 kalibrów) była tak ciężka, że wyginała się pod wpływem własnej wagi, co zmusiło do zastosowania zewnętrznych zastrzałów w celu jej wzmocnienia.
Wprowadzenie do służby
K 12 E weszła do służby jako „tajna broń” w 1938 roku. Pierwsze testy wykazały, że zasięg działa wynosił około 120 km, jednak specjalnie opracowana amunicja, mająca na celu zapobieganie uszkodzeniom lufy, w rzeczywistości przyspieszała ten proces, ograniczając żywotność lufy do około 90 strzałów.
Użycie bojowe
W 1940 roku armata została przetransportowana w okolice Pas-de-Calais, skąd ostrzeliwała wybrzeże Kentu. Najdalszy zaobserwowany pocisk spadł w okolicach Rainham (około 85 km od działa), jednak większość oddanych strzałów nie została dostrzegana w Anglii, ponieważ pociski lądowały na niezamieszkałych terenach. Dodatkowo, ilość materiału wybuchowego w pociskach była tak niewielka, że nie powodowała praktycznie żadnych zniszczeń. Z wojskowego punktu widzenia, projekt ten okazał się całkowitym fiaskiem, pochłaniającym znaczne środki, ale nie przynoszącym żadnych praktycznych rezultatów.