207 Pułk Piechoty
207 Pułk Piechoty (207 pp) to rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego, który nie był częścią organizacji pokojowej Wojska Polskiego.
Organizacja i formowanie pułku
Decyzja o utworzeniu nowej dywizji piechoty została podjęta w wyniku prac koncepcyjnych w Sztabie Głównym WP. Nowa dywizja miała być zbudowana w oparciu o marszowe bataliony specjalne przeznaczone dla Obozu Warownego „Wilno”, a także bataliony „Krasne”, „Budsław” i „Iwieniec” z Korpusu Ochrony Pogranicza. W ramach tego planu przewidziano rozwinięcie 35 Dywizji Piechoty Rezerwowej, a dokument mobilizacyjny wszedł w życie 28 lipca 1939.
Mobilizacja
207 pułk piechoty został sformowany w pierwszym rzucie mobilizacji powszechnej w okresie od 31 sierpnia do 4 września 1939. Mobilizującymi jednostkami były bataliony oraz dowództwo pułku „Wilejka” z Korpusu Ochrony Pogranicza:
- Batalion KOP „Budsław”:
- I batalion 207 pułku piechoty,
- kompania zwiadowcza 207 pułku piechoty.
- Batalion KOP „Iwieniec”:
- III batalion 207 pułku piechoty.
- Batalion KOP „Krasne”:
- dowództwo 207 pułku piechoty, organy kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych,
- kompanie: gospodarcza, przeciwpancerna typ II,
- pluton łączności.
- Dowództwo pułku KOP „Wilejka”:
- pluton pionierów 207 pułku piechoty,
- pluton przeciwgazowy 207 pułku piechoty.
Pułk był organiczną jednostką rezerwową 35 Dywizji Piechoty. Dowództwo objął dotychczasowy dowódca pułku KOP „Wołożyn”, płk piech. Władysław Mikołajczak.
W skład 207 pułku piechoty wchodziła liczba oficerów służby stałej, w tym oficerowie dowództwa pułku, dowódcy batalionów, dowódcy kompanii oraz po jednym dowódcy plutonów. Większość dowódców pozostałych plutonów w kompaniach obsadzili oficerowie rezerwy. Kadrę podoficerską stanowiło 30% z KOP i 70% rezerwistów. Szeregowcy składający się w 10% z czynnej służby, a 90% z rezerwistów. Broń oraz wyposażenie pułku były zgodne z tabelami należności, jednak pułk nie był w posiadaniu hełmów, a jego broń była w użyciu bieżącym. Posiadał również 6 nowych armat przeciwpancernych.
207 pp w kampanii wrześniowej
35 Dywizja Piechoty zajmowała pozycje na północnym odcinku Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” w rejonie Tolcze – Turośl – Postoły – Dojlidy. W związku z trudną sytuacją na południu kraju, dywizja została włączona do Armii „Małopolska” i skierowana do Lwowa. W nocy z 9 na 10 września, 207 pułk piechoty pod dowództwem płk. Władysława Mikołajczaka został załadowany na stacji Czeremcha do transportów kolejowych i dotarł do Lwowa w dniach 15–16 września w niepełnym składzie. Rejon załadunku 35 DP rezerwowej w Bielsku Podlaskim zabezpieczał I batalion 207 pp, wzmocniony kompanią zwiadowców 207 pp. Przygotowano cztery transporty kolejowe dla pułku, a jako pierwszy odjechał II batalion, następnie III batalion oraz dowództwo pułku razem z pododdziałami specjalnymi, z wyjątkiem kompanii zwiadowców. II/207 pp dotarł do Lwowa w nocy z 17/18 września, a III/207 pp w nocy 15/16 września. Transport z dowództwem pułku dotarł 15 września do stacji Rudnia Poczajowska, ale dalsza jazda była niemożliwa z powodu zablokowania torów. Po rozładunku, transport pod dowództwem kwatermistrza pułku został skierowany do Lwowa pieszo, ale nie dotarł na miejsce. Pododdziały pułkowe 207 pp znalazły się w rejonie Złoczowa 15 września wieczorem we wsi Woronienki, tracąc około 25% stanu osobowego. Ich zadaniem była obrona Złoczowa przed działaniami dywersyjnymi. Po agresji sowieckiej dowódca pułku z oficerami sztabu przekroczył granicę rumuńską.
I batalion, który pozostał w Bielsku Podlaskim, został zluzowany przez kompanię policji w nocy 11/12 września i otrzymał rozkaz przejścia do Hajnówki, którą osiągnął 12 września o świcie. Wieczorem załadował się do transportu kolejowego i ruszył w kierunku Baranowicz. Z powodu zatoru pod Sarnami, 15 września zatrzymał się na stacji Strzelsk, gdzie został zbombardowany. 16 września dotarł do Sarn, gdzie spędził cały dzień. Wieczorem tego dnia wyruszył w kierunku Równego. Po agresji sowieckiej I batalion wyładował się z transportu i kierował się na zachód w stronę Kołek. 18 września I/207 pp dołączył do Zgrupowania płk. Zdzisława Zajączkowskiego z 3 pułku piechoty KOP. 19 września brał udział w natarciu na Kołki, a 20 września walczył pod Bednarką, gdzie ranny został ppłk Eugeniusz Juruś. Resztki batalionu dołączyły do 3 pp KOP, a 21 września całe zgrupowanie dostało się do niewoli sowieckiej.
Bataliony II i III 207 pp 18 września zostały włączone przez dowódcę 35 DP rezerwowej do 205 pułku piechoty, z którym walczyły w obronie Lwowa.
Obsada personalna 207 pp
Organizacja wojenna i obsada personalna 207 pp we wrześniu 1939 roku. W nawiasach podano nazwy jednostek mobilizujących:
- Dowództwo 207 pp, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych oraz kompania gospodarcza 207 pp (batalion KOP „Krasne”)
- dowódca pułku – płk piech. Władysław Mikołajczak
- I adiutant – kpt. Ludwik Skoczowski
- II adiutant – kpt. Wacław Płoszewski
- oficer zwiadowczy – por. Edmund Gójski
- oficer łączności – kpt. łącz. Feliks Dzikielewski
- kwatermistrz – kpt. Jan Szczęsny Łazarewicz
- naczelny lekarz – mjr dr Władysław Franciszek Smrokowski
- I batalion
- dowódca batalionu – ppłk Eugeniusz Sylwester Juruś
- adiutant – por. Witold Józef Witoszyński
- II batalion
- dowódca batalionu – mjr Teofil Dąbrowski †1940 Charków
- adiutant – por. rez. Jerzy Jankowski
- III batalion
- dowódca batalionu – mjr Jan Styliński
- adiutant – por. Jan Kulwieć
- oficer płatnik – por. Franciszek Seliga
- dowódca plutonu łączności – por. Walenty Jakub Kucharczyk
- dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Andrzej Filar
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Jan Kolendo (ranny IX 1939)
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Piotr Ścibor
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Jabrzykowski (ranny IX 1939)
- dowódca 8 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Karol Kociuba †1940 Charków
- dowódca plutonu – ppor. rez. Rościsław Radoman
- dowódca 9 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Zygmunt Kosiaty †1940 Charków
- dowódca I plutonu – por. Karol Władysław Rawicz-Prószyński
- dowódca II plutonu – por. rez. Edmund Szymański (ranny IX 1939)
- dowódca 3 kompanii ckm – kpt. Stanisław Dzięciołowski (ranny IX 1939)
- dowódca I plutonu – ppor. rez. Bohdan Szczęsny Burzyński (ranny IX 1939)
- dowódca II plutonu – ppor. rez. Czesław Stanisław Barański
- dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Kuryło † IX 1939
- dowódca IV plutonu – ppor. rez. Aleksander Sienkiewicz † IX 1939
- ppor. rez. Jan Stanisław Chrobak (bez ustalonego przydziału)
Pododdziały pozabatalionowe:
- dowódca kompanii zwiadowczej – por. Mieczysław Wagner †1940 Charków
- dowódca kompanii przeciwpancernej typ II – kpt. Władysław Stawowski
- dowódca plutonu łączności –
- dowódca plutonu pionierów –
- dowódca plutonu przeciwgazowego –
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
Tomasz Głowiński: Zapomniany garnizon. Oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza w Iwieńcu w latach 1924-1939. Wrocław: Wydawnictwo GAJT, 2009. ISBN 978-83-88178-71-9.
Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 3–13, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
Andrzej Wesołowski (red.): Obrona Lwowa 1939 tom 1: Dokumenty 1-16 września. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2018. ISBN 978-83-63374-64-8.