206 Pułk Piechoty (206 pp) – to rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego, który nie był częścią organizacji pokojowej.
Organizacja i formowanie pułku
Na podstawie prac koncepcyjnych realizowanych w Sztabie Głównym WP, w ramach rozbudowy Sił Zbrojnych II RP o nowe jednostki taktyczne, podjęto decyzję o utworzeniu nowej dywizji piechoty. Była ona tworzona na bazie batalionów marszowych typu specjalnego, które były przewidziane dla Obozu Warownego „Wilno” (tzw. bataliony specjalne wileńskie) oraz batalionów „Krasne”, „Budsław” i „Iwieniec” z Korpusu Ochrony Pogranicza. Z tych jednostek zaplanowano rozwinięcie nowej 35 Dywizji Piechoty Rezerwowej. Opracowanie dotyczące jej mobilizacji zostało zatwierdzone 28 lipca 1939 roku.
Mobilizacja
W ramach I rzutu mobilizacji powszechnej, w związku z tymi działaniami, zmobilizowano:
Przez 77 pułk piechoty w Lidzie, w ciągu 4 dni mobilizacji:
- dowództwo 206 pp, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych,
- kompanie: gospodarczą, zwiadowców, przeciwpancerną typu II,
- plutony: łączności, pionierów, przeciwgazowy,
- batalion marszowy typ specjalny nr 4.
Przez 85 pułk piechoty w garnizonie Nowa Wilejka:
- batalion marszowy typ specjalny nr 5, w czasie do 3 dnia mobilizacji,
- batalion marszowy typ specjalny nr 6, w czasie do 4 dnia mobilizacji.
Po zmobilizowaniu pułkowych pododdziałów specjalnych, na bazie wileńskich batalionów marszowych typ specjalnych nr 4, 5 i 6, sformowano odpowiednio: I, II i III bataliony piechoty 206 pułku piechoty rez. Kompanie strzeleckie oraz kompanie ckm i br. tow. które nie mieściły się w etacie, zostały przekazane dowódcy OK nr III do dyspozycji dla OWar. „Wilno” i OWar. „Grodno”. Od 7 września, pozostałe kompanie z batalionu marszowego typ spec. nr 4 dały podstawę do sformowania improwizowanego II batalionu 1 pułku piechoty OW Grodno. Na bazie pozostałości batalionu marszowego typ spec. nr 5 oraz pozostałych kompanii batalionów marszowych, sformowano III batalion 2 pułku piechoty OW Grodno.
206 pułk piechoty w kampanii wrześniowej
Mobilizacja pułku miała miejsce od 31 sierpnia do 3 września 1939 roku. Kadra oficerska składała się głównie z oficerów zawodowych zajmujących stanowiska dowódcze w pułku, batalionach oraz większości kompanii, pozostali to rezerwiści. Podoficerowie w 95% byli rezerwistami, a szeregowcy służby czynnej nie występowali. Element żołnierski był dobry, lecz słabo wyszkolony. Uzbrojenie batalionów było dobre, z wyjątkiem kompanii ckm i br. tow., które dysponowały ciężkimi karabinami maszynowymi Maxim wz.1908, ale z przestarzałymi i uszkodzonymi wodnikami, brakowało również niezbędników. Szeregowcy byli głównie starszych roczników z województwa wileńskiego i nowogródzkiego, a mniejszości narodowe w pułku stanowiły około 30%. Nowe ckm wz.1930 pułk otrzymał dopiero pod koniec walk we Lwowie. Pułk nie otrzymał karabinów przeciwpancernych wz.1935 Ur. Uzbrojenie strzeleckie w większości było używane, natomiast armaty przeciwpancerne były nowe. Broń i wyposażenie były w większości kompletne.
Obsada personalna 206 pp
Dowództwo pułku
- dowódca pułku – ppłk Edward Kościński †1940 Charków
- adiutant – por. rez. Stanisław Śliwiński †1940 Charków
- kwatermistrz – kpt. Walerian Petc †1940 Charków
- kapelan – ks. kap. Jan Mianowski
I batalion
- dowódca batalionu – mjr Włodzimierz Stanisław Wittlin †16 IX 1939 Lwów
- adiutant – por. rez. Adolf Marian Gałacki
- dowódca 1 kompanii strzeleckiej – por. Mieczysław Woronowicz
- dowódca 2 kompanii strzeleckiej – ppor. piech. Stanisław Niedzwiecki (85 pp) †1940 Charków
- dowódca 3 kompanii strzeleckiej –
- dowódca 1 kompanii ckm – por. Tadeusz Kempczyński
II batalion
- dowódca batalionu – kpt. Anatol Białynowicz, mjr Henryk Dyduch †1940 Charków
- adiutant – ppor. rez. Kazimierz Czerny–Hołownia
- dowódca plutonu łączności – ppor. rez. Józef Kludziewicz
- dowódca 4 kompanii strzeleckiej – kpt. Józef Pelc
- dowódca 5 kompanii strzeleckiej – ppor. Tadeusz Józef Laszczka
- dowódca II plutonu strzeleckiego – plut. pchor. rez. Justyn Sobol
- dowódca 6 kompanii strzeleckiej – ppor. Stanisław Kędziora
- dowódca 2 kompanii ckm – ppor. Leon Augustyn Torliński
- dowódca plutonu – ppor. rez. Witold Mackiewicz †1940 Charków
III batalion
- dowódca batalionu – kpt. Aleksander Gregorowicz †1940 Charków
- adiutant – por. rez. Stanisław Śliwiński †1940 Charków
- oficer żywnościowy – por. rez. Władysław Bachramowicz
- lekarz – pchor. rez. lek.
- dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Edward Smolka; od 13 IX – ppor. rez. Jerzy Awdycki
- dowódca I plutonu strzeleckiego – ppor. rez. Jerzy Awdycki
- dowódca II plutonu strzeleckiego – ppor. rez. Tadeusz Chmielnicki
- dowódca 8 kompanii strzeleckiej –
- dowódca III plutonu – plut. pchor. Stanisław Mozol
- dowódca 9 kompanii strzeleckiej – ppor. Stanisław Malara †1940 Charków
- dowódca 3 kompanii ckm – por. Hieronim Romanowski
- dowódca I plutonu ckm – ppor. rez. Jerzy Józef Rybicki †1940 Charków
- dowódca II plutonu ckm – ppor. rez. Aleksander Obuchowicz
- dowódca III plutonu ckm – ppor. rez. Stanisław Jabłonowski
- dowódca plutonu ckm na taczankach – ppor. rez. Włodzimierz Ciechanowicz
- dowódca plutonu moździerzy – ppor. rez. Jan Golde
- szef kompanii – st. sierż. Duś
Pododdziały specjalne
- dowódca kompania zwiadu – por. Janusz Siewierski
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
Ryszard Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989, wyd. II, ISBN 83-03-02830-8
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
Andrzej Wesołowski (red.): Obrona Lwowa 1939 tom 1: Dokumenty 1-16 września. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2018. ISBN 978-83-63374-64-8.
Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3.