206 Dywizja Piechoty (niem. 206. Infanterie-Division) to niemiecka jednostka wojskowa z okresu II wojny światowej, która została utworzona przez dowództwo Landwehry w Instenburgu na podstawie rozkazu z 17 sierpnia 1939 roku, w ramach 3. fali mobilizacyjnej w obszarze Instenburga w I Okręgu Wojskowym.
Struktura organizacyjna
Stan organizacyjny w sierpniu 1939 roku obejmował:
- 301., 312. oraz 413. pułk piechoty,
- 206. pułk artylerii,
- 206. batalion pionierów,
- 206. oddział rozpoznawczy,
- 206. oddział przeciwpancerny,
- 206. oddział łączności;
W kwietniu 1943 roku struktura organizacyjna wyglądała następująco:
- 301. i 413. pułk grenadierów,
- 206. pułk artylerii,
- 206. batalion pionierów,
- 206. oddział przeciwpancerny,
- 206. oddział łączności;
Natomiast w kwietniu 1944 roku jednostka składała się z:
- 301., 312. i 413. pułku grenadierów,
- 206. pułku artylerii,
- 206. batalionu pionierów,
- 206. batalionu fizylierów,
- 206. oddziału przeciwpancernego,
- 206. oddziału łączności,
- 206. polowego batalionu zapasowego;
Dowódcy dywizji
Generalleutnant Hugo Höft pełnił dowództwo od 17 VIII 1939 do 10 VII 1940;
Generalleutnant Alfons Hitter dowodził od 10 VII 1940 do 13 VII 1943;
Generalmajor Carl Andre był dowódcą od 13 VII 1943 do 14 IX 1943;
Generalleutnant Alfons Hitter ponownie dowodził od 14 IX 1943 do 28 VI 1944;
Szlak bojowy
Formowanie dywizji rozpoczęło się 16 sierpnia 1939 roku. Pierwsi rezerwiści, głównie z powiatów Labiau (ros. Polessk), Tylsit-Ragnit (ros. Sowieck), Schloßberg (ros. Dobrowolsk), Ebenrode (ros. Niestierow), Angerapp (ros. Darkiejmy – Oziorsk) oraz Goldap (pol. gołdapski) zaczęli przybywać już następnego dnia. Wkrótce dołączyli do nich rezerwiści z innych landów, głównie z Westfalii, Szwabii oraz Frankonii.
Dywizja osiągnęła liczebność 18 427 żołnierzy, 7 241 koni oraz 593 pojazdów mechanicznych.
W trakcie kampanii w Polsce główne siły 3. Armii wschodniopruskiej pod dowództwem generała Georga von Küchlera atakowały z południowej części Prus Wschodnich w kierunku Warszawy. 206. Dywizja Piechoty została skoncentrowana w rejonie Gołdapi i miała za zadanie osłonę jednego z potencjalnych kierunków ataku polskiego z obszaru cypla suwalskiego. W wyniku korzystnej sytuacji na froncie, dywizja została zluzowana i przetransportowana koleją oraz ciężarówkami na lewe skrzydło 3. Armii w okolice Ortelsburga (pol. Szczytno) i Willenberga (pol. Wielbark).
W nocy 5 września dywizja przekroczyła polską granicę w rejonie m. Chorzele i otrzymała rozkaz osłony wschodniej flanki armii przed nieprzyjacielską kawalerią z obszaru Suwałk i Augustowa, a zwłaszcza z rejonu Ostrołęki. W szybkim marszu, wieczorem 9 września, dotarła do Różana, gdzie przekroczyła rzekę Narew. Następnie 12 września dotarła do rejonu Małkini, gdzie osiągnęła rzekę Bug. Stąd rozpoczęła marsz na wschód wzdłuż Bugu przez Ciechanowiec, Brańsk, w kierunku Bielska Podlaskiego. Po południu 14 września czołowe oddziały dywizji, w tym 301. pułk piechoty oraz oddział przeciwpancerny i rozpoznawczy, dotarły do Bielska Podlaskiego. Po przejściu przez miasto, dywizja rozpoczęła działania w trzech różnych kierunkach: 301. pułk piechoty, wzmocniony III. dywizjonem 206. pułku artylerii, maszerował na Białystok, 312. pułk piechoty kierował się w stronę Narewki i Małej Narewki, natomiast 413. pułk piechoty nacierał na Hajnówkę i dalej w kierunku Białowieży. 17 września, na zachodnich obrzeżach Puszczy Białowieskiej, po krótkich, lecz zaciętych walkach, zdobyto Hajnówkę oraz zajęto dom myśliwski polskich prezydentów w Białowieży. Po wkroczeniu Rosjan do Polski, dywizja otrzymała rozkaz wycofania się za Narew i Pisę na linię demarkacyjną. Pododdziały dywizji skoncentrowały się w Puszczy Zielonej.
Po zakończeniu kampanii w Polsce, dywizja została przeniesiona na poligon w Arys (pol. Orzysz) i Stablack, głównie w celu odmłodzenia kadry dowódczej oraz uzupełnienia zasobów ludzkich, a także wymiany części starszego uzbrojenia na nowsze. Prowadzono intensywne ćwiczenia, a ostre strzelanie zakończyło okres szkolenia. W tym czasie część pododdziałów dywizji była zaangażowana w budowę drogi łączącej Friedrichshof (pol. Rozogi) w Prusach Wschodnich z Myszyńcem. Dywizja pełniła służbę ochronną i okupacyjną na odcinku linii demarkacyjnej, a sztab dywizji w tym okresie miał siedzibę w Ostrołęce.
W czerwcu 1940 roku, jedną trzecią dywizji przetransportowano do obszaru Eifel, do Prüm oraz na południe od miasta. Marsz 301. pułku piechoty przez południową Belgię prowadził przez Diant w rejonie historycznego Sedanu. Po zawarciu rozejmu, w pierwszej połowie lipca jednostka została przeniesiona do Luksemburga, a następnie załadowana do wagonów kolejowych i przetransportowana z powrotem do Prus Wschodnich.
W kolejnych latach dywizja brała udział w walkach na froncie wschodnim w ramach Grupy Armii Środek, uczestnicząc w bitwach o Dyneburg, Wielkie Łuki, Rżew i Twer. Ostatecznie latem 1944 roku jednostka została całkowicie zniszczona pod Witebskiem i nigdy nie została odtworzona.
Przypisy
Bibliografia
Carell Paul, Operacja „Barbarossa”; Warszawa 2000; ISBN 83-11-09199-4;
Paul P. Carell, Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, Kazimierz K. Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110. Brak numerów stron w książce.
Haupt Werner, Die deutschen Infanterie-Division b.m.w, 1991; ISBN 3-89555-274-7;
Haupt Werner, Army Group North. The Wehrmacht in Russia 1941 – 1945; b.m.w i b.m.r.; ISBN 0-7643-0182-9;
Haupt Werner, Army Group Center. The Wehrmacht in Russia 1941 – 1945; b.m.w i b.m.r.;
Haupt Werner, Sturm auf Moskau 1941: der Angriff: die Schlacht der Rückschlag; Friedberg 1986;
Hinze, Rolf, Ostfront – Drama 1944. Rückzugskämpfe der Heeresgruppe Mitte; Stuttgart 2004; ISBN 3-613-02408-X;
Payk Ernst, Die Geschichte der 206. Infanterie-Division 1939 – 1944; Bad Nauheim 1952;
Tadeusz T. Sawicki, Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim, czerwiec 1944-maj 1945 (struktura), Warszawa: Państ. Wydaw. Naukowe, 1987, ISBN 83-01-06556-7, OCLC 834793737. Brak numerów stron w książce.
Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;
Piotr Zarzycki, Suplement do Września 1939. Orde de Bataille armii niemieckiej, słowackiej i sowieckiej wraz z obsadami personalnymi. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.