Haubica 203 mm wz. 1931 (B-4)
Haubica 203 mm wz. 1931 (B-4) (w języku rosyjskim: 203-мм гаубица образца 1931 года, Б-4) to ciężka haubica wyprodukowana w ZSRR, która była używana w czasie II wojny światowej.
Jest to jedno z nielicznych dział z tego okresu, które zostało umieszczone na łożu gąsienicowym. Dzięki temu mogło poruszać się po trudnym terenie, gdzie działa na kołach nie mogłyby dotrzeć. Natomiast ta konstrukcja ograniczała prędkość poruszania się, której maksymalna wartość wynosiła jedynie około 15 km/h. Haubica była w użyciu w Armii Radzieckiej aż do wczesnych lat 80. XX wieku, kiedy to została zastąpiona przez samobieżną haubicę 2S7 Pion o kalibrze 203 mm.
Podczas wojny, haubica ta była zazwyczaj wykorzystywana do niszczenia silnie umocnionych punktów oporu wroga, na przykład w trakcie wojny zimowej czy walk o Poznań. Strzelano z niej pociskami o masie 102,75 kg. Używano jej również jako uzbrojenia w samobieżnych działach polowych SU-14 i S-51.
W początkowej fazie operacji „Barbarossa”, znaczna liczba tych haubic została przejęta przez wojska niemieckie, które włączyły je do swojego arsenału pod oznaczeniem 20,3 cm H 503(r). Wehrmacht wykorzystywał tę broń na wszystkich frontach europejskich.
Podobna haubica na kołach nosi oznaczenie 203 mm haubica wz. 1931 (B-4M).
== Przypisy ==
== Linki zewnętrzne ==
Haubica 203 mm wz. 1931 (B-4) (ros.)