201 Dywizja Bezpieczeństwa

201 Dywizja Bezpieczeństwa (niem. 201. Sicherungs-Division) była niemieckim związkiem taktycznym Wehrmachtu w czasie II wojny światowej, który był zaangażowany w zbrodnie wojenne na terenach okupowanej Białorusi.

Działania

W czerwcu 1941 roku, na terenie Niemiec, powstała 201. Brygada Piechoty, składająca się z 601., 609. i 611. Pułków Piechoty. Każdy z pułków dysponował jedynie dwoma batalionami, pozbawionymi ciężkiej broni. W ich skład wchodzili głównie starsi poborowi, którzy nie spełniali wymagań do służby na froncie. Byli oni słabo wyszkoleni i uzbrojeni w zdobyczną broń pochodzącą z Polski, Holandii i Belgii. W lipcu tego samego roku brygada została przeniesiona do Generalnego Gubernatorstwa, gdzie zmieniono jej nazwę na 201. Brygadę Uzupełnieniową.

1 czerwca 1942 roku, po przemieszczeniu na front wschodni, przekształciła się w 201. Dywizję Bezpieczeństwa. Początkowo weszła w skład Grupy Armijnej „Nord”, a we wrześniu została podporządkowana Grupie Armijnej „Mitte”. Dywizja zajmowała się zwalczaniem partyzantów oraz ochroną kolaborantów wspierających władze okupacyjne, a także zabezpieczeniem szlaków komunikacyjnych, mostów i obiektów wojskowych. Pod jej komendą znajdował się Stalag 313 w Witebsku.

Do kwietnia 1943 roku operowała w okolicach Połocka, a następnie została włączona do 3. Armii Pancernej. Od maja do października tego samego roku w jej skład wchodziły 623, 624 i 625 Batalion Kozacki. Dywizja prowadziła działania antypartyzanckie na tyłach wojsk niemieckich do lata 1944 roku, uczestnicząc w operacjach takich jak „Blitz” oraz „Panthera”. W 1942 roku tymczasowo przydzielono jej 201 Batalion Schutzmannschaft, złożony z Ukraińców. W walkach z Armią Czerwoną w rejonie Mińska w czerwcu/lipcu 1944 roku dywizja została rozbita, a ocalałe oddziały przeniesione na północny odcinek frontu wschodniego, ponownie przydzielone do Grupy Armii „Nord”. Jesienią 1944 roku przekształcono je w oddziały piechoty. Resztki dywizji poddały się w tzw. Worku Kurlandzkim 8 maja 1945 roku.