20 Wejherowski dywizjon artylerii przeciwpancernej (20 dappanc) – to pododdział artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W lipcu 1945 roku, w okolicach Grodziska Wielkopolskiego, powstał 20 samodzielny dywizjon artylerii samochodowej. Jednostkę utworzono na podstawie 11 Samodzielnej Niszczycielskiej Brygady Przeciwpancernej, stosując etat nr 2/4, który przewidywał 171 żołnierzy.
14 października 1945 roku, pododdział został włączony do 16 Dywizji Piechoty i przeniesiony z Tomaszowa Mazowieckiego do Starogardu Gdańskiego. W marcu 1946 roku dywizjon przeszedł przeformowanie na etat nr 2/53 i zmienił nazwę na 20 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej.
Na mocy rozkazu organizacyjnego nr 0208/Org. Naczelnego Dowódcy WP z dnia 22 listopada 1946 roku, jednostka została przeformowana na etat nr 2/73 i przeniesiona do Wejherowa.
22 maja 1947 roku, Minister Obrony Narodowej nadał dywizjonowi nazwę wyróżniającą „Wejherowski”. 29 czerwca 1947 roku jednostka otrzymała sztandar, który został ufundowany przez mieszkańców powiatu morskiego.
W październiku 1948 roku dywizjon został przeformowany na etat nr 2/79, licząc 164 żołnierzy. W marcu 1949 roku jednostka została podporządkowana dowódcy 8 Zmotoryzowanej Dywizji Piechoty, przeniesiona do Kołobrzegu i przekształcona w 91 Wejherowski pułk artylerii przeciwpancernej.
Struktura organizacyjna
W skład dywizjonu wchodziły:
- dowództwo i sztab
- pluton dowodzenia
- trzy baterie armat przeciwpancernych
- dwa plutony ogniowe, każdy z 2 działonami
Całkowita liczba armat według etatu 2/79 w 1949 roku wynosiła 12 armat 76 mm ZiS-3.
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.