2 złote polskie 1831 to moneta dwuzłotowa Królestwa Polskiego z okresu powstania listopadowego. Została wybita przy użyciu stemplów przygotowanych na zlecenie Rządu Tymczasowego w dniu 10 lutego 1831 r., zgodnie z niezmienionym systemem monetarnym z dnia 1 grudnia 1815 r., opartym na grzywnie kolońskiej. Moneta została wycofana z obiegu 1 czerwca 1838 r.
Awers
Na awersie znajduje się ukoronowana, dwudzielna tarcza. Po lewej stronie umieszczono wizerunek polskiego orła, a po prawej stronie – litewską pogoń. U góry tarczy widnieje napis w półkolu. Wokół tarczy znajdują się wypukły otok oraz perełki. Warto dodać, że istnieją monety, w których brakuje pochwy jeźdźca pogoni.
Rewers
Na rewersie, w wieńcu umieszczono nominał 2, a poniżej napis „ZŁOTE”, z kolei pod nim znajduje się „POL•”. Na dole wieńca znajduje się znak intendenta mennicy w Warszawie – K.G. (Karola Gronaua). Całość otacza otokowy napis, a wokół znajdują się wypukły otok oraz perełki. Występują również różne odmiany, takie jak:
- z napisem ZLOTE zamiast ZŁOTE,
- z jedynkami roku bez ukośnych kresek,
- jeździec Pogoni bez pochwy,
- „mała” Pogoń na awersie.
Opis
Moneta została wybita w mennicy w Warszawie, w srebrze próby 593, na krążku o średnicy 26 mm i masie 9,09 grama, z rantem ząbkowanym. Łączny nakład wyniósł 170 990 sztuk.
Stopień rzadkości rozpoznawanych odmian dwuzłotówek przedstawiono w tabeli:
Zobacz też
- 3 grosze polskie 1831
- 10 groszy polskich 1831
- 5 złotych polskich 1831
- dukat 1831
- 2 złote polskie (1816–1820)
- 2 złote polskie (1819–1825)
- 2 złote polskie (1826–1830)
- 30 kopiejek – 2 złote (1834–1841)
- pieniądz powstania listopadowego
- tabela cennikowa Bolcewicza
- Rosyjskie monety bite dla Polski (1815–1841)
Przypisy