2 Pułk Pancerny
2 Pułk Pancerny (2 ppanc) to jednostka broni pancernych Wojska Polskiego w okresie II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Pułk został utworzony na mocy rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z 16 czerwca 1931 roku w Żurawicy, poprzez połączenie 2 dywizjonu samochodów pancernych oraz II batalionu i parku czołgów typu II z 1 pułku czołgów.
W 1933 roku jednostka została przeorganizowana w 2 batalion czołgów i samochodów pancernych. W kolejnym roku do batalionu dołączyli żołnierze z rozwiązanej kadry 10 dywizjonu samochodowego w Przemyślu, w tym major Władysław Srocki, pełniący funkcję komendanta kadry.
Zgodnie z rozkazem Ministra Spraw Wojskowych z 26 lutego 1935 roku, jednostka została przekształcona w 2 batalion pancerny.
Kadra pułku
- Dowódca pułku – ppłk kaw. Józef Koczwara
- Zastępca dowódcy pułku – ppłk dypl. piech. Stanisław Antoni Habowski
- Dowódca batalionu czołgów – ppłk piech. Rudolf Kostecki
- Dowódca dywizjonu samochodów pancernych – mjr kaw. Bolesław Kentro
- rtm. rez. kaw. Tadeusz Sulimirski
Przypisy
Bibliografia
- Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 – 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.