2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej
2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej (2 paplot. lek.) to jednostka artylerii przeciwlotniczej wchodząca w skład Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Formowanie i zmiany organizacyjne
6 stycznia 1945 roku w San Domenico we Włoszech, w ramach Zgrupowania 16 Pomorskiej Brygady Piechoty, powstał 16 Pomorski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej. 24 czerwca 1945 roku dywizjon został przekształcony w 2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej w S. Pietro Vernotico, stając się organiczną jednostką artylerii przeciwlotniczej 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej. Pułk osiągnął stan 32 oficerów oraz 630 szeregowych, z których większość pochodziła z byłych jeńców armii niemieckiej, a mniejsza część z Armii Krajowej. W lipcu 1945 roku 197 żołnierzy złożyło przysięgę wojskową, a równocześnie trwało intensywne szkolenie. W trakcie ćwiczeń na polu doszło do tragicznego wypadku, w którym 16 lipca zginął oficer 4 baterii, ppor. S. Radosławski. Po osiągnięciu pełnego stanu osobowego oraz etatowego uzbrojenia i wyposażenia, we wrześniu pułk prowadził szkolenie na poligonie Santa Severa, w rejonie Rzymu. W listopadzie 1945 roku oraz lutym 1946 roku część żołnierzy została odkomenderowana w celu podniesienia swojego wyszkolenia i wykształcenia. W tym samym czasie rozpoczęła się demobilizacja, w ramach której do sierpnia 1946 roku 124 szeregowych zgłosiło się na powrót do kraju, a 19 zdezerterowało. W sierpniu pułk przekazał swoje uzbrojenie oraz pojazdy, a we wrześniu został przetransportowany drogą morską do Wielkiej Brytanii. Dnia 10 lutego 1947 roku 2 pułk artylerii przeciwlotniczej lekkiej został oficjalnie rozformowany; część żołnierzy wróciła do kraju, a pozostali jako dywizjon zostali przydzieleni do 2 pułku artylerii przeciwpancernej.
W dniu 29 listopada 1995 roku tradycje 2 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej przejął 2 Zachodniopomorski Pułk Przeciwlotniczy, stacjonujący w garnizonie Rogowo.
Struktura organizacyjna i obsada personalna
Dowództwo
Dowódca – mjr Tadeusz Dobrzański
Zastępca dowódcy – mjr Jan Suszyński
I dywizjon – kpt. Roman Zwil (w IX 1939 dowódca 71 baplot. mot. 10 BK)
II dywizjon – kpt. Bazyli Mościcki
III dywizjon – kpt. Bohdan Kwieciński
Każdy dywizjon dysponował dwiema bateriami, z których każda posiadała sześć 40 mm armat przeciwlotniczych Boforsa.
Przypisy
Bibliografia
Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Piotrków Trybunalski: WSP; Warszawa: AON, 2000. ISBN 83-87050-91-1. Brak numerów stron w książce
Dembinok J., Szczech B., Urbański A. Oznaki i odznaki PSZ na Zachodzie KAW Katowice 1984
Marian Kopczewski: Obrona Przeciwlotnicza Wojska Polskiego w latach 1919-1994. Koszalin: Wydawnictwo naukowe WSOWOPlot, 1994. ISBN 83-901489-0-0. Brak numerów stron w książce
Jan Partyka, Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1946. Wojska Lądowe. Rzeszów 1997.
Wojska Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych. Historia, tradycje i współczesność, opracowanie zbiorowe pod redakcją Tadeusza Mirowskiego, Wydawnictwo WM Sp. z o.o., Warszawa 2003, ISBN 83-86194-31-6, s. 21.
Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej, Walki formacji polskich na zachodzie 1939-1945, tom II, opracowanie zbiorowe pod redakcją Witolda Biegańskiego, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1981, ISBN 83-11-06577-2, s. 564.
Zbigniew Osiecki: 16 Pomorski Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej i 2 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej. Londyn: Związek Artylerii Przeciwlotniczej w Wielkiej Brytanii, 1988.