2 plus 1 – Historia polskiego zespołu muzycznego
2 plus 1 (Dwa Plus Jeden) to polski zespół muzyczny, który wykonuje muzykę pop, folk rock oraz folk. W późniejszym okresie swojej działalności grupa zaczęła również eksplorować disco, rock i synth pop. Zespół został założony w 1971 roku w Warszawie przez Janusza Kruka oraz Elżbietę Dmoch. W dorobku grupy znajduje się 10 albumów studyjnych, w tym 3 złote płyty, a także liczne nagrody i koncerty zarówno w kraju, jak i za granicą. Okres największej popularności zespołu przypada na lata 70. XX wieku, a na przełomie lat 70. i 80. grupa zdobyła również uznanie w Europie Zachodniej. Działalność zespołu zakończyła śmierć Janusza Kruka w 1992 roku, jednak zespół został reaktywowany w latach 1998–2019.
2 plus 1 to jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich grup muzycznych, która miała znaczący wpływ na historię krajowej muzyki popularnej. Zespół wprowadził do polskiej muzyki wiele przebojów, takich jak „Chodź, pomaluj mój świat”, „Czerwone słoneczko”, „Hej, dogonię lato”, „Wstawaj, szkoda dnia”, „Windą do nieba” oraz „Iść w stronę słońca”. Do znanych międzynarodowych utworów zespołu można zaliczyć „Easy Come, Easy Go” i „Singapore”.
Historia
1971–1975: Powstanie zespołu i pierwsze sukcesy
Zespół powstał w Warszawie w styczniu 1971 roku, kiedy to Janusz Kruk i Elżbieta Dmoch, wcześniej członkowie grupy Warszawskie Kuranty, postanowili założyć nowy projekt. Wkrótce dołączył do nich nowy gitarzysta, Andrzej Rybiński. Zespół nawiązał współpracę z Katarzyną Gärtner, która stała się autorką wielu ich piosenek. Debiutanckie występy miały miejsce w hotelu Bristol w Warszawie, a pomysłodawcą nazwy zespołu był Maciej Pietrzyk.
W 1971 roku grupa wystąpiła na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, zdobywając nagrodę za utwór „Nie zmogła go kula”. Był to ich debiut przed dużą publicznością. Po tym występie Andrzej Rybiński opuścił zespół, zakładając własną formację, a jego miejsce zajął Andrzej Krzysztofik. W nowym składzie zespół wystąpił na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu z piosenką „Już nie będę taki głupi”. W tym samym roku zespół nagrał swój pierwszy minialbum, zatytułowany 2+1, zawierający cztery nagrania w stylu ludowym i rozpoczął występy za granicą, m.in. w Berlinie Zachodnim i Związku Radzieckim.
W 1972 roku przeboje „Czerwone słoneczko” i „Chodź, pomaluj mój świat” przyniosły zespołowi ogólnokrajową popularność. Latem wystąpili na festiwalu w Sopocie, a w grudniu ukazał się ich debiutancki longplay Nowy wspaniały świat, który oprócz wspomnianych hitów zawierał także „Wstawaj, szkoda dnia” i „Hej, dogonię lato”. Album zdobył status złotej płyty i zespół został obwołany grupą roku w wielu konkursach.
16 stycznia 1973 roku Janusz i Elżbieta wzięli ślub. Miesiąc później zespół wystąpił w niemieckim programie telewizyjnym Disco, a ich utwór „Zjechaliśmy kapelą” został dobrze przyjęty przez publiczność. W czerwcu 2 plus 1 po raz trzeci zaśpiewali na festiwalu w Opolu, zdobywając nagrodę dziennikarzy za piosenkę „Codzienność”. W tym roku nagrali również utwory do filmu W pustyni i w puszczy oraz zrealizowali półgodzinny film muzyczny promujący album Nowy wspaniały świat.
Wiosną 1974 roku zespół po raz pierwszy odwiedził Stany Zjednoczone i Kanadę, występując także w Szkocji, Francji, Szwajcarii i Niemczech Zachodnich. Dzięki utworowi „Kołysanka matki” zespół zdobył trzecie miejsce na festiwalu w Sopocie, gdzie otrzymali także złotą płytę za debiutancki album oraz nagrodę dla Elżbiety Dmoch jako Miss Obiektywu. Grupa wystąpiła w telewizyjnym programie Piosenki z autografem, a brytyjski magazyn Music Week uznał 2 plus 1 za gwiazdę roku.
2 plus 1 kontynuowali występy w NRD, Czechosłowacji, ZSRR i w Polsce. W 1974 roku wydali drugi album, Wyspa dzieci, który również okazał się wielkim sukcesem, zawierając takie przeboje jak „Gwiazda dnia” i „Na luzie”. Zespół wystąpił na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.
1976–1979: Rozwój muzyczny
W 1976 roku piosenka „Odpłyniesz wielkim autem” stała się hitem, a zespół zaprezentował nowy projekt poświęcony Zbigniewowi Cybulskiemu, który zyskał pozytywne recenzje. W tym samym roku Andrzej Krzysztofik opuścił zespół, a jego miejsce zajął Cezary Szlązak. W 1977 roku zespół nagrał swój trzeci album, Aktor, z hitem „Muzyka w serca wstąpi nam”. Muzycy odbyli trasę z nowym repertuarem, a album został wydany w NRD jako Herec.
W 1978 roku 2 plus 1 nagrali album Teatr na drodze, na którym znalazł się jeden z ich największych hitów „Windą do nieba”. Grupa również wystąpiła na Kubie i zdobyła nagrody za wykonania na festiwalu sopockim. W 1979 roku zespół ponownie odwiedził Kubę, gdzie nagrał singel z piosenkami „Margarita” i „La Habana mi amor”. W Polsce ukazał się piąty album Irlandzki tancerz, inspirowany irlandzką muzyką folkową.
1979–1981: Kariera międzynarodowa
Latem 1979 roku zespół nagrał singel na rynek niemiecki, który okazał się komercyjnie udany. W 1980 roku wydano album Easy Come, Easy Go, zawierający anglojęzyczny materiał, który zdobył popularność w Europie Zachodniej i został certyfikowany jako złoty. W 1981 roku zespół nagrał piosenkę „Iść w stronę słońca”, która stała się jednym z ich największych przebojów. Niestety, wybuch stanu wojennego w Polsce w grudniu 1981 roku utrudnił im dalsze występy za granicą.
1982–1987: Nowy kierunek muzyczny
W 1982 roku 2 plus 1 nawiązali współpracę z Andrzejem Mogielnickim. W 1983 roku zespół wystąpił na festiwalu opolskim, prezentując nowy, awangardowy styl, co spotkało się z entuzjastycznym odbiorem. Ich album Bez limitu z 1983 roku wprowadził nowy styl, łącząc rock z synth popem. Wiele piosenek z tego albumu, takich jak „Nic nie boli” czy „Requiem dla samej siebie”, stało się przebojami.
W 1984 roku zespół zagrał w Sali Kongresowej w Warszawie, gdzie otrzymał złote płyty za wcześniejsze albumy. Piosenka „Wielki mały człowiek” z 1984 roku stała się jednym z ich największych hitów. W 1985 roku ukazał się album Video, kontynuujący elektroniczne brzmienie, ale z nowymi instrumentami dętymi.
Po wydaniu albumu „Video” zespół zmniejszył swoją aktywność muzyczną. W 1986 roku wydano koncertową kompilację Greatest Hits – Live, a Janusz Kruk zajął się komponowaniem muzyki do teatrów. W 1987 roku zespół nagrał ostatnią nową piosenkę „Ocalić coś” na kompilację różnych artystów.
1988–1997: Ostatni album i zawieszenie działalności
W drugiej połowie lat 80. związek Janusza i Elżbiety się rozpadł, a para rozwiodła się w 1989 roku, pozostając w przyjacielskich relacjach. Zespół nie przerwał działalności i w 1988 roku rozpoczął współpracę z Jackiem Cyganem. W 1989 roku wydano ich dziesiąty album Antidotum, który nie osiągnął takich wyników sprzedażowych jak wcześniejsze, ale kilka utworów zdobyło popularność.
W 1990 roku zespół wyruszył w trasę koncertową po USA, jednak Janusz Kruk zasłabł na scenie, co spowodowało ograniczenie występów. W 1991 roku wydano kompilację 18 Greatest Hits, a zespół zakończył działalność w 1992 roku po śmierci Janusza Kruka. Elżbieta Dmoch wycofała się z życia publicznego, a na rynku zaczęły pojawiać się kompilacje nagrań zespołu.
1998–2019: Powrót zespołu w częściowo nowym składzie
W 1998 roku Cezary Szlązak i Elżbieta Dmoch postanowili reaktywować zespół, do którego dołączyli nowi muzycy. Grupa zadebiutowała w warszawskiej szkole, a następnie wystąpiła na koncercie Piknik Dwójki w Gnieźnie. Elżbieta Dmoch uczestniczyła w programie telewizyjnym Dozwolone od lat 40, gdzie udzieliła wywiadu. W 1999 roku Dmoch wycofała się z życia artystycznego, a do Cezarego Szlązaka dołączyła nowa wokalistka, Urszula Blaszyńska. Zespół zagrał trasę koncertową z okazji 45-lecia, a 12 sierpnia 2019 roku zmarł Cezary Szlązak.
Skład zespołu
Członkowie zespołu
Janusz Kruk – śpiew, gitara (1971–1992)
Elżbieta Dmoch – śpiew, flet (1971–1992) i (1998–1999)
Andrzej Rybiński – śpiew, gitara (1971)
Andrzej Krzysztofik – gitara basowa, harmonijka ustna, śpiew (1971–1976)
Cezary Szlązak – saksofon, klarnet, śpiew (1976–1992) i (1998–2019)
Piotr Rossa – perkusja (1971)
Adam Pilawa – skrzypce, pianino (1975–1977)
Zbigniew Brzeziński – melotron, skrzypce, gitara (1976–?)
Andrzej Pawlik – gitara basowa, śpiew (1976–1978)
Andrzej Wójcik – perkusja
Bogusław Mietniowski – gitara basowa (1979–1989)
Dariusz Sygitowicz – perkusja (1998–2009)
Michał Król – gitara (od 1998)
Urszula Blaszyńska – wokal (od 1999)
Tomasz Kosiarkiewicz – instrumenty klawiszowe (od 1999)
Adam „Blacha” Blaszyński – perkusja (od 2009)
Dyskografia
Albumy studyjne
1972: Nowy wspaniały świat
1975: Wyspa dzieci
1977: Aktor
1978: Teatr na drodze
1979: Irlandzki tancerz
1980: Easy Come, Easy Go
1981: Warsaw Nights
1983: Bez limitu
1985: Video
1989: Antidotum
Nagrody i wyróżnienia
1971: Nagroda na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za piosenkę „Nie zmogła go kula”
1971: Nagroda na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu za piosenkę „Już nie będę taki głupi”
1972: Złoty Pierścień na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu za piosenkę „Czerwone słoneczko”
1972: Tytuł „Najpopularniejszego Zespołu Roku” w plebiscycie słuchaczy Studia Rytm
1972: Tytuł „Najpopularniejszego Zespołu Roku” w ankiecie czasopisma Synkopa
1972: Tytuł „Najpopularniejszego Zespołu Roku” w ankiecie czasopisma Zarzewie
1972: VII miejsce w plebiscycie „Zespół Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1973: Nagroda dziennikarzy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za piosenkę „Codzienność”
1973: Nagroda dziennikarzy na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu za piosenkę „Kołysanka matki”
1973: V miejsce w plebiscycie „Zespół Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1973: VII miejsce w plebiscycie „Wokalistka Roku – Polska” czasopisma Non Stop dla Elżbiety Dmoch
1973: VII miejsce w plebiscycie „Utwór Roku – Polska” czasopisma Non Stop za piosenkę „Wstawaj, szkoda dnia”
1973: III miejsce w I Plebiscycie Warszawsko-Mazowieckiego Ośrodka Radiowo-Telewizyjnego na „Warszawską piosenkę roku 1973” za piosenkę „Jesień w mieście”
1974: Nagroda specjalna ZSMP na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za piosenkę „W młodości sadźcie drzewa”
1974: III miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie za piosenkę „Kołysanka matki”
1974: Tytuł „Miss Obiektywu” na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie dla Elżbiety Dmoch
1974: Tytuł „Gwiazdy Roku” przyznany przez brytyjski magazyn muzyczny Music Week
1974: II miejsce w plebiscycie „Zespół Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1974: I miejsce w plebiscycie „Utwór Roku – Polska” czasopisma Non Stop za piosenkę „Na luzie”
1974: I miejsce w plebiscycie „Wokalistka Roku – Polska” czasopisma Non Stop dla Elżbiety Dmoch
1974: VII miejsce w plebiscycie „Wokalista Roku – Polska” czasopisma Non Stop dla Janusza Kruka
1975: V miejsce w plebiscycie „Utwór Roku – Polska” czasopisma Non Stop za piosenkę „Wyspa dzieci”
1975: V miejsce w plebiscycie „Wokalistka Roku – Polska” czasopisma Non Stop dla Elżbiety Dmoch
1975: V miejsce w plebiscycie „Wykonawca Roku – Kraj” czasopisma Panorama
1975: VI miejsce w plebiscycie „Piosenka Roku – Kraj” czasopisma Panorama za piosenkę „Wyspa dzieci”
1975: II miejsce w plebiscycie „Zespół Roku 1975” czasopisma Dziennik Bałtycki
1976: Tytuł „Miss Obiektywu” na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu dla Elżbiety Dmoch
1976: IV miejsce w plebiscycie „Zespół Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1976: XII miejsce w plebiscycie „Wykonawca Roku – Polska” czasopisma Panorama
1977: Wygrana w plebiscycie Programu III Polskiego Radia z utworem „U kowala”
1977: II miejsce w plebiscycie „Zespół Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1977: VIII miejsce w plebiscycie „Wykonawca Roku – Polska” czasopisma Panorama
1978: I miejsce w konkursie wytwórni fonograficznych na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie za wykonanie piosenek „Windą do nieba” i „Ding-dong”
1978: Nagroda specjalna na festiwalu w Celje w Jugosławii
1978: II miejsce w plebiscycie „Zespół Wokalno-Instrumentalny Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1978: II miejsce w plebiscycie „Utwór Roku – Polska” czasopisma Non Stop za piosenkę „Ding-dong”
1978: V miejsce w plebiscycie „Utwór Roku – Polska” czasopisma Non Stop za piosenkę „Windą do nieba”
1978: I miejsce w plebiscycie „Płyta LP – Polska” czasopisma Non Stop za album Teatr na drodze
1978: V miejsce w plebiscycie „Wykonawcy których nagrań oczekuje się najbardziej – Polska” czasopisma Non Stop
1979: V miejsce w plebiscycie „Zespół Wokalno-Instrumentalny Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1980: III miejsce w plebiscycie „Zespół Wokalno-Instrumentalny Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1980: VII miejsce w plebiscycie „Wykonawca Roku – Polska” czasopisma Panorama
1981: Wygrana w radiowym konkursie Studia Młodych na piosenkę dla młodzieży z utworem „Iść w stronę słońca”
1981: IV miejsce w plebiscycie „Zespół Wokalno-Instrumentalny Roku – Polska” czasopisma Non Stop
1982: V miejsce w plebiscycie „Singiel Roku” czasopisma Panorama za singel „Kalkuta nocą”/„Obłędu chcę”
