2 Księga Henocha

Księga Henocha słowiańska to apokryf ze Starego Testamentu, który zachował się jedynie w języku staro-cerkiewno-słowiańskim.

Powstanie

Ten apokryf został stworzony w języku greckim, a następnie przetłumaczony na staro-cerkiewno-słowiański. Nie ma jednoznacznej zgody co do daty jego powstania oraz autora. Robert Henry Charles sugerował, że autorem księgi był zhellenizowany Żyd z I wieku p.n.e., podczas gdy Józef Milik uważał, że jest to dzieło bizantyjskiego mnicha chrześcijańskiego z IX wieku. Ryszard Rubinkiewicz z kolei zauważył, że 2 Księga Henocha mogła pochodzić z nieznanej sekty żydowskiej, co sugerowałoby szczególny szacunek dla postaci Henocha przy jednoczesnym pominięciu Abrahama, Mojżesza oraz Prawa. Rubinkiewicz zauważył również, że ta sekta mogła charakteryzować się synkretyzmem religijnym, łączącym judaizm z filozofią, i mogła funkcjonować w Egipcie, Syrii lub Azji Mniejszej. Około roku 1000 miało miejsce przetłumaczenie tekstu.

Treść

Apokryf przedstawia podróż Henocha przez siedem niebios, losy jego następców – Matuzalema i Nera oraz narodziny Melchizedeka. Autor porusza w swoim dziele zagadnienia kosmologiczne oraz etyczne, takie jak troska o ubogich i czystość seksualna. Bóg ukazany jest jako Stwórca, który posługuje się aniołami do kierowania światem, a człowiek jest Jego widzialnym obrazem.