2 dywizjon artylerii przeciwpancernej (2 dappanc) – to pododdział artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Dywizjon został utworzony w obozie w Sielcu na mocy rozkazu organizacyjnego Nr 1 wydanego przez dowódcę 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, jako 2 samodzielny dywizjon przeciwpancerny. Organizacja pododdziału odbywała się zgodnie z sowieckim etatem Nr 04/504 dla samodzielnego niszczycielskiego dywizjonu przeciwpancernego (ros. отдельный истребительно-противотанковый дивизион). Główne uzbrojenie dywizjonu stanowiło dwanaście 45 mm armat przeciwpancernych wz. 1942 oraz trzydzieści sześć rusznic przeciwpancernych PTRD i PTRS. W dniu 15 lipca 1943 roku, w rocznicę bitwy pod Grunwaldem, żołnierze złożyli uroczystą przysięgę. W sierpniu 1943 roku pododdział został podporządkowany dowódcy 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. W listopadzie dywizjon otrzymał numer poczty polowej 64062. Na dzień 1 stycznia 1944 roku w ewidencji pododdziału znajdowało się 239 żołnierzy (według etatu miało być 220), w tym: 26 (27) oficerów, 75 (85) podoficerów oraz 138 (108) szeregowców.
W dniu 7 maja 1944 roku dowódca 1 Armii Polskiej w ZSRR wydał rozkaz Nr 006/OU, nakazujący rozformowanie dywizjonów przeciwpancernych w dywizjach piechoty, a w ich miejsce sformowanie samodzielnych dywizjonów artylerii samobieżnej dział SU-76 na podstawie etatu Nr 04/568. Rzeczywiście dywizjon został rozformowany do dnia 9 czerwca 1943 roku. W dniu 5 czerwca 1944 roku, w ramach 2 Dywizji Piechoty, włączona została radziecka jednostka artylerii samobieżnej SU-76, która przyjęła nazwę 2 dywizjon artylerii samochodowej. Kompania rusznic przeciwpancernych z rozformowanego dywizjonu pozostała w 2 DP, natomiast pozostały skład osobowy jednostki został przeniesiony do organizującej się 4 Brygady Artylerii Przeciwpancernej.
W wrześniu 1945 roku, na bazie rozformowanego 20 pułku artylerii przeciwpancernej, po raz drugi w ramach 2 DP utworzony został 2 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej. Nowa jednostka była organizowana zgodnie z etatem Nr 2/4.
Dywizjon stacjonował w garnizonie Radom. W czerwcu 1949 roku został przeniesiony do Szczecina i podporządkowany dowódcy 12 Dywizji Piechoty. W 1958 roku jednostka została przekształcona w 22 dywizjon rakiet taktycznych.
Struktura organizacyjna według etatu Nr 2/79 z 1948
Dowództwo
Sztab
Pluton dowodzenia
Trzy baterie armat przeciwpancernych
Dwa plutony ogniowe po 2 działony
Razem: 164 żołnierzy i 12 armat 76 mm ZiS-3
Żołnierze dywizjonu
Józef Dziadura
Włodzimierz Muś
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydaw. TRIO : Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
Dariusz Faszcza: Z Dziejów 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2005. ISBN 83-11-10131-0. Brak numerów stron w książce.