2 Dywizjon Artylerii Pancernej to niezależny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Dywizjon został sformowany w obozie sieleckim 14 maja 1943 roku według etatu nr 04/504 jako dywizjon artylerii przeciwpancernej, który był wyposażony w 45 mm armaty przeciwpancerne.
Na czele dywizjonu stał mjr Kowalenko.
Na podstawie rozkazu dowódcy Armii Polskiej w ZSRR nr 006 z 7 maja 1944 roku, dywizjon został przeformowany na niezależny dywizjon artylerii samobieżnej. 5 czerwca 1944 roku został wyposażony w działa samobieżne Su-76.
Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę w obozie sielskim 15 lipca 1943 roku, a dowództwo sprawował mjr Kowalenko.
Działania bojowe
Dywizjon uczestniczył w działaniach bojowych w składzie 2 Dywizji Piechoty z 1 Armią Wojska Polskiego.
Skład etatowy
W skład etatowy dywizjonu wchodziły:
- dowództwo,
- pluton dowodzenia,
- 3 baterie dział samobieżnych,
- 4 działony,
- drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny.
Łącznie:
liczba żołnierzy – 165 (w tym oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41)
sprzęt:
- działa samobieżne SU-76 – 13
- samochód pancerny BA-64 – 1
- samochody – 19
- motocykle – 4
Kamuflaż i oznakowanie wozów
Wozy bojowe były malowane farbą olejną w kolorze ciemnozielonym. Różnice w odcieniach oraz kolorach pojazdów były dozwolone.
W zależności od sytuacji, pojazdy mogły być malowane w nieregularne plamy o różnych rozmiarach i kształtach. Oprócz koloru podstawowego stosowano brąz, czerń lub kolor piaskowy, chociaż ten sposób malowania był stosowany rzadko.
W okresie zimowym wozy bojowe malowano na biało, używając tzw. bielidła. Biała farba była nakładana bezpośrednio na zieloną farbę ochronną, przy czym pokrywano nią albo całe pojazdy, albo tylko ich fragmenty, tworząc nieregularne plamy deformujące kształt. Zamiast farby mogło być użyte wapno.
Na wieży pojazdów malowano orła. Stylizowany, acz uproszczony kształt orła wzorowany był na orle piastowskim, a jego wysokość wynosiła od 20 do 40 cm.
Oznakowanie taktyczne
Numery taktyczne dywizjonu były następujące:
- dowódca — 200
- 1 bateria — 201, 202, 203, 204
- 2 bateria — 205, 206, 207, 208
- 3 bateria — 209, 210, 211, 212
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Janusz Magnuski: Wozy bojowe LWP: 1943-1983. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5. Brak numerów stron w książce.