2 Dywizja Strzelców Polskich (2 DSP)
2 Dywizja Strzelców Polskich to istotna jednostka piechoty Wojska Polskiego działająca na Wschodzie.
Historia dywizji
Jednostka ta została utworzona w jesieni 1917 roku w Żubcowie, w ramach I Korpusu Polskiego. Na czele dywizji stanął generał major Józef Szamota.
Zgodnie z planem organizacyjnym, dywizja miała liczyć 371 oficerów, 36 lekarzy, 52 urzędników, 16.927 żołnierzy frontowych oraz 2308 żołnierzy niefrontowych, a także około 4500 koni. Natomiast stan ewidencyjny w grudniu 1917 roku wynosił 372 oficerów, 13 lekarzy, 17 urzędników, 3494 żołnierzy frontowych, 863 żołnierzy niefrontowych oraz około 530 koni.
Struktura organizacyjna
- Dowództwo 2 Dywizji Strzelców Polskich
- 5 pułk strzelców polskich
- 6 pułk strzelców polskich
- 7 pułk strzelców polskich
- 8 pułk strzelców polskich
- 2 Brygada Artylerii
- 2 dywizjon parkowy
- kompania inżynieryjna
- tabor dywizyjny
- dwa szpitale
- oddział opatrunkowy
Przypisy
Bibliografia
Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914-1920). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2012-12-16].