2 Dywizja Piechoty
2 Dywizja Piechoty (ang. 2nd Infantry Division) to jednostka taktyczna Armii Stanów Zjednoczonych, będąca jedną z sześciu tzw. dywizji ciężkich (pancerno-zmechanizowanych). Składa się z piechoty zmechanizowanej, artylerii, broni pancernej oraz licznej floty śmigłowców.
Historia
I wojna światowa
2 Dywizja Piechoty została utworzona 21 września 1917 roku w Bourmont we Francji w wyniku połączenia 3 Brygady Piechoty i 4 Brygady Piechoty Morskiej. Była to jedyna jednostka w historii US Army, która powstała z połączenia jednostek „armii” i piechoty morskiej. Na czele dywizji stali dwaj dowódcy – generał John A. Lejeune z 4 Brygady oraz brygadier C. A. Doyen z 3 Brygady, co również stanowiło wyjątek – dotąd oficerowie USMC nie dowodzili żołnierzami US Army. Dywizja brała udział w walkach w lesie Belleau, w Chateu-Thierry, w odparciu niemieckiej ofensywy wiosennej oraz w ofensywie w Meuse-Argonne. 11 listopada 1918 roku, jako jedna z pierwszych jednostek, wkroczyła na teren Niemiec, rozpoczynając służbę okupacyjną, która trwała do kwietnia 1919 roku. W trakcie działań bojowych dywizja poniosła straty w wysokości 4478 poległych oraz 17 752 rannych, a także zdobyła sześciu posiadaczy Medalu Honoru (z czego pięciu odznaczono po raz drugi).
Okres międzywojenny
Po zakończeniu I wojny światowej dywizja została przeniesiona do Fortu Sam Houston w San Antonio, gdzie spędziła następne 23 lata, stanowiąc jedną z trzech pozostających dywizji piechoty w US Army. W sierpniu 1941 roku została reaktywowana jako 2 Dywizja Piechoty, a 27 listopada 1942 roku przeniesiona do Camp McCoy w Wisconsin.
II wojna światowa
We wrześniu 1943 roku dywizja otrzymała rozkaz wymarszu do Camp Shenks, gdzie dotarła 8 października i zaokrętowano ją na statki płynące do Wielkiej Brytanii, gdzie dotarła na wiosnę 1944 roku.
Dywizja nie wzięła udziału w walkach podczas D-Day, jednak 150 jej żołnierzy ochotniczo lądowało na plaży Omaha, a reszta dywizji wylądowała tam następnego dnia.
Pierwsze starcia miały miejsce w Trevieres, które zostało zdobyte po sforsowaniu rzeki Aure. Następnie dywizja uderzyła w kierunku Saint-Lô, atakując Bérigny oraz Saint-Georges-d’Elle, a 11 czerwca zajęła blokujące pozycje Saint-Lô, czyli wzgórze 192. Po ciężkich walkach o wzgórze, okupionych wysokimi stratami, dywizja skierowała się na Tinchebray. Po wyzwoleniu Tinchebray, otrzymała rozkaz zdobycia niemieckiej twierdzy Brest, kluczowego punktu dla U-Bootów.
Amerykańscy żołnierze najpierw zdobyli wzgórze 154, a następnie przystąpili do ataku na wzgórze 105, będące kolejnym celem. W trakcie walk w terenie zabudowanym wysadzano bunkry oraz stanowiska ogniowe przy użyciu ładunków wybuchowych i pocisków z bazook. 18 września 1944 roku Brest skapitulował.
Po zakończeniu walk dywizja miała tydzień na odpoczynek, a następnie skierowano ją do Sankt Vith, gdzie przebywała przez kolejne trzy miesiące. 11 grudnia 1944 roku otrzymała rozkaz zajęcia terenów na rzece Rur, jednak realizację rozkazu uniemożliwiła niemiecka ofensywa w Ardenach. Żołnierze 2 Dywizji musieli cofnąć się na grzbiet Elsenborn, gdzie wspólnie z 1. i 99 Dywizją Piechoty powstrzymali niemiecką ofensywę w tym regionie.
6 lutego 1945 roku dywizja przeszła do kontrataku, osiągając 9 marca Ren, jako jedna z pierwszych jednostek alianckich, a następnie wzięła udział w forsowaniu rzeki Ren, walcząc o Most Ludendorffa w Remagen. Jako pierwsza amerykańska jednostka przekroczyła Ren 21 marca. Następnie zajęła bez walki Getyngę, sforsowała Wezerę i 18 kwietnia wzięła udział w walkach o Lipsk, wspólnie z 69 Dywizją Piechoty. Po zdobyciu Lipska, dywizja przekroczyła rzekę Mulde, jednak została zepchnięta przez niemiecki kontratak. Dywizję przerzucono na południe, gdzie 4 maja przekroczyła dawną granicę niemiecko-czechosłowacką jako pierwsza amerykańska jednostka. Ostatnią bitwą dywizji było wyzwolenie Pilzna, dokonane 8–9 maja 1945 roku, w dniu zakończenia wojny w Europie.
2 Dywizja wróciła do Nowego Jorku 20 lipca 1945 roku, a 22 lipca dotarła do Camp Swift w Bastrop w Teksasie. Tam rozpoczęła szkolenie w przygotowaniach do planowanej inwazji na Japonię, jednak wojna zakończyła się przed realizacją tych planów.
Straty 2 Dywizji podczas II wojny światowej wyniosły 3031 poległych, 12 785 rannych, 457 zmarłych wskutek odniesionych obrażeń oraz 1034 wziętych do niewoli. Dywizja wzbogaciła się o kolejnych sześciu posiadaczy Medali Honoru, a także wzięła do niewoli 70 307 jeńców.
Ordre de bataille podczas II wojny światowej
- 9 pułk piechoty
- 23 pułk piechoty
- 38 pułk piechoty
- 2 batalion rozpoznawczy
- 2 batalion saperów
- 2 batalion medyczny
- 12 batalion artylerii polowej
- 15 batalion artylerii polowej
- 37 batalion artylerii polowej
- 38 batalion artylerii polowej
- 741 batalion przeciwpancerny
- 702 kompania artylerii lekkiej
- 2 kompania zaopatrzeniowa
- 2 kompania łączności
- kompania ochrony sztabu
- pluton żandarmerii
- orkiestra
Wojna w Korei
Pięć lat po zakończeniu II wojny światowej wybuchła wojna w Korei. 2 Dywizja Piechoty z Camp Swift została wysłana do tzw. worka pusańskiego 23 lipca 1950 roku, a do akcji weszła 24 sierpnia, zastępując wyczerpaną 24 Dywizję Piechoty na linii rzeki Naktong. Po raz pierwszy żołnierze dywizji wzięli udział w 16-dniowej bitwie, począwszy od 31 sierpnia, gdzie utrzymali swoje pozycje. Po desancie pod Incheon amerykańscy żołnierze dążyli ku granicy z Chińską Republiką Ludową. Kiedy byli o 50 mil od niej, Chińczycy interweniowali, kontratakując w rejonie rzeki Ch’ŏngch’ŏn. 25 listopada 1950 roku 13 Armia Chińskich Ochotników Ludowych uderzyła na amerykańską 8 Armię, a 2 DP osłaniała wówczas prawą flankę Amerykanów. W ciągu tygodnia walk, w trakcie których jednostka wielokrotnie musiała przebić się z okrążenia, dywizja straciła blisko ⅓ swojego pierwotnego stanu, ale główne siły armii zdołały się wycofać, zadając straty Chińczykom.
Do końca wojny dywizja walczyła, zdobywając 18 Medali Honoru i otrzymując wyróżnienie w postaci Presidential Unit Citation. W trakcie działań wojennych w Korei straciła 7094 poległych, 16 575 rannych oraz 338 zmarłych w wyniku ran. Po wojnie dywizja została zreorganizowana i skierowana do Strefy Zdemilitaryzowanej, gdzie spędziła kolejne pięćdziesiąt lat, pilnując granicy.
Obecnie
Dywizja przez długi czas była główną amerykańską jednostką w Korei Południowej, gdzie stacjonowały jej dwie brygady. Trzecia brygada dywizji stacjonowała w Fort Lewis w stanie Waszyngton. Ostatnio dywizja przeszła głęboką reorganizację. W ramach redukcji sił amerykańskich w Korei pozostawiono jedną brygadę dywizji, podczas gdy druga została przeniesiona z powrotem do Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo dywizja zyskała nowo sformowaną czwartą brygadę, również bazującą w USA. W chwili obecnej (2007) dywizja składa się z jednej ciężkiej brygady w Korei oraz trzech lżejszych brygad (uzbrojonych w pojazdy Stryker) w Fort Lewis.
Dywizja wyróżnia się w armii amerykańskiej, ponieważ w jej skład wchodzą również żołnierze koreańscy. Obecnie służy ich około tysiąca, na mocy specjalnej umowy między rządami obu państw.