2 Dywizja Pancerna
2 Dywizja Pancerna (ros. 2-я танковая дивизия) była radziecką dywizją pancerną, która działała w okresie II wojny światowej.
Dywizja, znana jako 2 DPanc., została utworzona w 1940 roku, bazując na strukturach 7 Dywizji Kawalerii. W momencie ataku wojsk III Rzeszy i jej sojuszników na Związek Radziecki, dowodził nią gen. Solankin i wchodziła w skład 3 Korpusu Zmechanizowanego. Na jej uzbrojeniu znajdowało się sześć typów czołgów, w tym: 32 sztuki KW-1, 19 sztuk KW-2 oraz 50 sztuk T-34.
W trakcie bitwy pod Skaudwile, dywizja stawiała opór 6 Dywizji Pancernej. Dzięki posiadaniu czołgów KW, które nie mogły zostać zniszczone przez niemiecką broń na tym odcinku frontu, zyskała przewagę. Niemcy byli zmuszeni strzelać do czołgów KW nawet z haubic. W odpowiedzi na trudności, dowództwo niemieckie postanowiło wspierać 6 DPanc. poprzez angażowanie 1 Dywizji Pancernej. W trakcie walk 2 DPanc. pod dowództwem Solankina zniszczyła około 40 niemieckich czołgów oraz 40 dział. Mimo sukcesów, dywizja poniosła znaczące straty, a niedobory amunicji i paliwa przyczyniły się do jej porażki. Dowódca 2 DPanc., gen. mjr Jegor Solankin, zginął 26 czerwca 1941 roku w czasie walk pod Rosieniami.
Rozwiązanie 2 DPanc. miało miejsce 16 lipca 1941 roku.
Dowódcy dywizji
- gen. mjr Siemion Kriwoszein
- gen. mjr Jegor Solankin
Struktura organizacyjna
- 3 pułk czołgów
- 4 pułk czołgów
- 2 pułk piechoty zmotoryzowanej
- 2 pułk artylerii
Przypisy
Bibliografia
Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
Robert Forczyk: Wojna pancerna na froncie wschodnim 1941-1942. Schwerpunkt. Łódź: 2019. ISBN 978837731253-7.
D.M. Proektor: Agresja i katastrofa. Warszawa: 1973.
