2 Dywizja Lekka (III Rzesza)

2 Dywizja Lekka (niem. 2. leichte Division) to niemiecka lekka dywizja pancerna, która w 1939 roku brała udział w agresji na Polskę.

Historia

Dywizja została utworzona na podstawie rozkazu z dnia 10 listopada 1938 roku w miejscowości Gera.

Podczas ataku na Polskę walczyła w ramach XV Korpusu Armijnego 10 Armii. W dniu 1 września 1939 roku dywizja znajdowała się w rejonie Koszęcin i Kalet, atakując pozycje Krakowskiej Brygady Kawalerii. Udało jej się zepchnąć polskie siły na główną linię obrony w Woźnikach. Dnia 3 września dywizja rozpoczęła natarcie na kierunkach Janów – Lelów – Pradła. Do 4 września kontynuowała atak na cofającą się Krakowską BK. Tego dnia zajęła Koniecpol i Szczekociny, a jej patrole dotarły do rubieży Sędziszów – Kozłów. Dnia 5 września dywizja starła się na przedpolach Kielc z oddziałami zgrupowania płk. Glabisza i zdobyła miasto około godziny 12.00. Dnia 6 września oddział wydzielony z dywizji skierował się na Chmielnik–Daleszyce–Świętą Katarzynę, kontynuując walki z grupą płk. Glabisza. 8 września dywizja, po zajęciu Skarżyska-Kamiennej, ruszyła na Szydłowiec, prowadząc walki z oddziałami 3, 36 i 12 Dywizji Piechoty.

Po zakończeniu działań w Polsce dywizja wróciła do Gery, gdzie na podstawie rozkazu z dnia 18 października 1939 roku została przekształcona w 7 Dywizję Pancerną.

Zbrodnie wojenne

W trakcie agresji na Polskę, żołnierze 2 Dywizji Lekkiej dopuścili się zbrodni 4 września 1939 roku w Opatowcu, gdzie zamordowali 45 polskich jeńców. Kolejną zbrodnię popełnili 12 września, rozstrzeliwując pięciu polskich jeńców w Starych Kozłowicach.

Dowódca

gen. mjr Georg Stumme (1938–1939)

Struktura organizacyjna