2 Brygada Artylerii Pieszej – to jednostka artylerii Wojska Polskiego w Królestwie Kongresowym.
Skład organizacyjny i obsada personalna
Dowództwo brygady mieściło się w Kocku.
Dowódcy brygady:
- Pułkownik Jan Krysiński
- Pułkownik Karol Weisflog
2 kompania pozycyjna znajdowała się w Puławach.
Dowódcy 2 kompanii pozycyjnej:
- Jan Bujalski – do 1818
- Franciszek Piętka – do 1819
- Karol Cichocki – do 1821
Podpułkownikiem był Franciszek Piętka.
3 kompania lekka z siedzibą w Kocku.
Dowódca 3 kompanii lekkiej:
- Karol Weisflog
4 kompania lekka miała swoją bazę w Radzyniu.
Dowódcy 4 kompanii lekkiej:
- Adam Schubert – do 1818
- Jan Bujalski – do 1827
- Kapitan Krzysztof Koryzna
Dowódcą artylerii pozycyjnej oraz lekkiej był generał brygady Jakub Redel.
Mundur
Kurtka mundurowa miała krój piechoty, była zielona z czarnymi wyłogami, kołnierzem oraz rękawami. Wypustki były pąsowe, a na rękawach znajdowała się czarna patka. Guziki były żółte, metalowe, z wizerunkiem granatu z płomieniem, a pod nim dwie skrzyżowane lufy armatnie. Naramienniki były sukienne, z wyciętymi cyframi 1 lub 2, podłożone żółtym suknem.
Lejbiki były zielone z czarnym kołnierzem, miały pąsowe wypustki na kołnierzu i rękawach oraz mundurowe guziki, a naramienniki były takie same jak przy kurtce.
Spodnie zimowe były sukienne, zielone z pąsową wypustką, latem noszono czechczery. Płaszcze były szare z czarnym kołnierzem oraz pąsową wypustką, miały również naramienniki. Kaszkiet z pomponem i czerwonymi kordonami miał metalową żółtą podpinkę z granatem, a także orła z białej blachy, pod którym znajdowały się dwie lufy armatnie.
Furażerka była zielona z czarnym lampasem i trzema pąsowymi wypustkami. Felcechy miały czerwone pompony. Wszystkie lederwerki były biało kredowane. Na patrontaszu znajdował się granat metalowy żółty z trzema płomieniami.
Ubiór oficerów był zbliżony do tego, który nosili oficerowie piechoty pełniący służbę konno, z uwzględnieniem kolorów używanych w artylerii konnej.
Osiodłanie oraz czaprak miały krój jak dla oficerów piechoty na koniu, a kolor sukna był zielony, z złotymi galonami na brzegach i pąsowymi wypustkami.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925. Brak numerów stron w książce.
- Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie – Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydaw. Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
- Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
- Marian Kukiel: Historia wojskowości w Polsce. Wyd. Orbis, Londyn 1949.