2-3-2W

2-3-2W (w języku rosyjskim 2-3-2В, numer seryjny 6998) to radziecka lokomotywa parowa, która została zaprojektowana jako doświadczalna maszyna do pociągów ekspresowych. Zbudowana w 1938 roku w zakładach kolejowych w Woroszyłowgradzie (obecnie Ługańsk) pod kierownictwem inżyniera D.W. Lwowa.

Projektowanie i budowa

Parowóz z numerem fabrycznym 6998 powstał w Woroszyłowgradzkim Zakładzie Budowy Parowozów jako doświadczalna jednostka mająca na celu osiąganie wysokich prędkości przy prowadzeniu pociągów ekspresowych. Nie otrzymał oficjalnego oznaczenia kolei, a w literaturze określany jest jako 2-3-2W, co odnosi się do układu osi w notacji rosyjskiej (2-3-2, niemiecki 2’C2′). Litera oznacza producenta, co odróżnia go od wcześniej powstałej lokomotywy 2-3-2K wyprodukowanej przez Zakłady Kołomieńskie. Projekt został zrealizowany pod przewodnictwem inżyniera D. Lwowa, a prototyp zbudowano w kwietniu 1938 roku. W przeciwieństwie do konkurencyjnego modelu, wiele elementów konstrukcyjnych, takich jak rurki kotłowe i cylindry, pochodziło z parowozów serii FD oraz IS, co ułatwiało ich eksploatację oraz naprawy. Starano się zbudować konstrukcję jak najlżejszą, co zaowocowało oszczędnościami na walczaku kotła, który wykonano ze stali o podwyższonej wytrzymałości, co pozwoliło zaoszczędzić 3,5 tony. Koła o średnicy 2,2 m wyposażono w lżejsze pełne tarcze z otworami. Wyróżniającym się elementem była otulina aerodynamiczna wokół kotła, o kształcie cygara, nadająca lokomotywie charakterystyczny wygląd. Aby zredukować opory, zastosowano łożyska toczne w podwoziu lokomotywy oraz tendra.

Eksploatacja

Parowóz rozpoczął eksploatację w czerwcu 1938 roku w lokomotywowni Słowiańsk na Kolei Południowo-Donieckiej, gdzie prowadził pociągi pospieszne i ekspresowe z Słowiańska do Rostowa i Charkowa, o masie wynoszącej od 600 do 850 ton. Na pochyłości 8‰, z pociągiem o masie 850 ton, osiągał prędkość 70 km/h. W tym czasie przebył około 6000 km. W lipcu 1938 roku lokomotywa została przeniesiona na Kolej Oktiabrską, gdzie obsługiwała pociągi na trasie Moskwa – Bołogoje, osiągając moc 3400 KM podczas ciągnięcia pociągu o masie 900 ton. Z uwagi na dostosowanie rozkładu jazdy do wolniejszych parowozów SU, lokomotywa 2-3-2W nie mogła pracować w optymalnym reżimie, co skutkowało o 15% niższą efektywnością ekonomiczną. Lokomotywa nie została wprowadzona do masowej produkcji, pozostając w statusie doświadczalnym; nie przeszła również tak dokładnych badań jak seria 2-3-2K. Tuż przed wybuchem II wojny światowej planowano uruchomienie pociągów ekspresowych na Kolei Oktiabrskiej, jednak zamówienia na parowozy miały być składane w Zakładach Kołomieńskich, co nie doszło do skutku z powodu wybuchu wojny.

Po zakończeniu II wojny światowej w lokomotywie wymieniono kocioł. W kwietniu 1957 roku, z specjalnym pociągiem, lokomotywa osiągnęła prędkość 175 km/h, ustanawiając tym samym ostatni rekord prędkości parowozu w ZSRR.

Zobacz też