1QpHab

1QpHab – Komentarz do Księgi Habakuka

1QpHab, znany także jako Komentarz do proroczej Księgi Habakuka, to jeden z siedmiu najstarszych zwojów znalezisk Morza Martwego, który został odkryty w Kumran w 1947 roku w grocie 1. Ten zwój zawiera interpretacje (hebr. peszarim פשר) do dwóch początkowych rozdziałów Księgi Habakuka. Datowany jest na drugą połowę I wieku p.n.e.

Historia odkrycia

Zwój został przypadkowo odnaleziony w 1947 roku przez beduińskich chłopców, którzy odkryli go razem z innymi zwojami. Wśród nich znajdował się także zwój z Księgą Izajasza (1QIsab) oraz Zwojem Wojny (1QM). Zostały one sprzedane handlarzowi antyków, który skontaktował się z profesorem Eleazarem Sukenikiem z Uniwersytetu Hebrajskiego. Profesor szybko zauważył, że zwoje mają ogromną wartość historyczną, wynegocjował cenę i je wykupił, okazując zainteresowanie dalszymi znaleziskami. Ponieważ zwoje były w nie najlepszym stanie, Sukenik zachował ostrożność podczas ich zakupu. Jeden z nabytych zwojów zawierał właśnie komentarz do Księgi Habakuka.

Obecnie zwój ten przechowywany jest w Jerozolimie w Sanktuarium Księgi, które jest częścią Muzeum Izraela (HU 95.57/28).

Opis

Komentarz do Księgi Habakuka to kompletny zwój o długości 1,48 m, składający się z 13 kolumn. Zawiera interpretacje dotyczące dwóch pierwszych rozdziałów biblijnej Księgi Habakuka, napisane w języku hebrajskim pismem kwadratowym z czasów Heroda. Jednak tetragram imienia Bożego został zapisany w pismem paleohebrajskim, co wyróżnia go spośród reszty tekstu. Choć zwój zawiera komentarze do dwóch z trzech rozdziałów Księgi Habakuka, uznaje się go za kompletny, ponieważ kończy się on w połowie kolumny.

W tym rękopisie wersety księgi biblijnej są kopiowane w całości w oryginalnej kolejności. Biblijny tekst, z którego korzysta komentarz, zdaje się opierać na innej wersji niż tekst masorecki. Każdy akapit komentarza wprowadzany jest przez hebrajskie słowa piszro („ich sens”) lub peszer haDawar al („sens tematu w odniesieniu do”). Komentarz został napisany przez członka wspólnoty z Kumran, który interpretował proroctwa Starego Testamentu z perspektywy swoich współczesnych, pomijając aspekty historyczne. Z fragmentarycznych informacji zawartych w tekście wynika, że założycielem wspólnoty był Mistrz Sprawiedliwości, który w wyniku prześladowań ze strony Niegodziwego Kapłana uciekł na pustynię ze swoimi uczniami, aby założyć religijną wspólnotę działającą według własnych zasad i odrzucającą autorytet hierarchii świątynnej.

Komentarz porusza dwa główne tematy. Pierwszy dotyczy wewnętrznej polityki religijnej w Jerozolimie oraz kapłaństwa świątynnego. Drugi temat odnosi się do konsekwencji pojawienia się Rzymian, nazywanych tu Chaldejczykami lub Kittim. Podobnie jak w większości dzieł tego typu, komentarz nie wymienia konkretnych postaci historycznych, używając jedynie ich imion lub tytułów. Zawiera jednak aluzje do takich osób jak Mistrz Sprawiedliwości, Niegodziwy Kapłan, Człowiek Kłamstwa oraz inne, których tożsamość wciąż pozostaje nieznana.

Ten doskonale zachowany zwój stanowi kluczowe źródło wiedzy o duchowym życiu wspólnoty Qumran. Oferuje wgląd w to, jak społeczność ta postrzegała siebie oraz służy jako przykład do lepszego zrozumienia innych podobnych tekstów literackich (np. Komentarze Księgi Nahuma lub Komentarze Księgi Micheasza).