1G – Technologia Pierwszej Generacji
1G (skrót od ang. 1st Generation) to technologia pierwszej generacji telefonii komórkowej, będąca zbiorem standardów transmisji analogowej, która została wdrożona na początku lat 80. XX wieku.
Idea stworzenia systemu komunikacji radiowej pojawiła się już w latach 40. XX wieku w laboratoriach Bell Telephone Company w Stanach Zjednoczonych.
Pierwsze komercyjne systemy telefonii komórkowej zadebiutowały w latach 80. XX wieku, a w tym czasie opracowano kilka niekompatybilnych ze sobą systemów analogowych. Dwa z nich miały jednak największe znaczenie:
- Skandynawski NMT (Nordic Mobile Telephone System) – system używany głównie w krajach skandynawskich, wschodniej Europie oraz w Rosji.
- AMPS (Advanced Mobile Phone System) – system opracowany w USA, znany w Europie jako TACS (Total Access Communications System).
Wykorzystanie technologii analogowej wiązało się z wieloma niedogodnościami, takimi jak niski poziom bezpieczeństwa, ograniczone możliwości transmisji danych oraz brak międzynarodowego roamingu. Największy rozwój telefonii pierwszej generacji miał miejsce w latach 90. XX wieku w Finlandii i Szwecji, gdzie gęstość abonentów wynosiła około 5%. W pozostałych krajach gęstość ta nie przekraczała 2%.
W czerwcu 1992 roku w Polsce uruchomiono sieć Centertel, która była jedyną siecią komórkową pierwszej generacji w systemie NMT w tym kraju.