1992–2002 to album kompilacyjny zespołu Underworld, który został wydany 3 listopada 2003 roku. Zawiera on największe hity zespołu z lat 1992–2002.
Wydawnictwo osiągnęło 3. miejsce na liście UK Independent Albums.
Album
Zawartość i wydania
Kolekcja w formie dwupłytowej zawiera oryginalne wersje 12-calowe niemal każdego singla. Rozpoczyna się od dwóch singli nagranych w 1992 roku pod nazwą Lemon Interrupt: „Bigmouth” i „Dirty”. Oprócz najbardziej rozpoznawalnych utworów Underworld, takich jak: „Mmm Skyscraper I Love You”, „Dirty Epic”, „Born Slippy” i „Pearls Girl”, znajdują się także mniej znane single, takie jak „Rez” i „Spikee”, które nigdy wcześniej nie ukazały się na żadnym albumie.
Prapremiera albumu, w formie podwójnej płyty CD z dodatkowymi materiałami w postaci DVD, miała miejsce 16 października 2003 roku w Japonii. W Wielkiej Brytanii i Europie album został wydany 3 listopada jako podwójna płyta CD oraz poczwórna płyta winylowa. Natomiast 18 listopada zadebiutował w Stanach Zjednoczonych jako podwójna płyta CD.
Lista utworów
Autorzy: Underworld (z wyjątkiem „King of Snake”: Donna Summer, Giorgio Moroder, Pete Bellotte)
Producent: Rick Smith (utwory: 2–4, 2–5, 2–7 do 2–9), Underworld (utwory: 1–3, 1–6 do 2–3)
Inżynier: Mike Nielsen (utwory: 2–3 do 2–9), Rick Smith (utwory: 2–3 do 2–9)
Inżynier, miksowanie: Tom Morrison (utwory: 2–4 do 2–8)
Miksowanie: Mike Nielson (utwory: 2–4 do 2–9), Rick Smith (utwory: 2–4 do 2–9), Underworld (utwory: 1–7, 2–2)
Mastering: Miles Showell
Odbiór
Opinie krytyków
„Kompilacja przebojów Underworld 1992–2002 to wydawnictwo, które zasługuje na ich dziedzictwo” – pisze John Bush z AllMusic. Jego zdaniem, jedynie „doskonałe albumy Underworld (Dubnobasswithmyheadman, Second Toughest in the Infants oraz Beaucoup Fish) przewyższają tę kompilację, gdyż ich najlepsze utwory są niezrównanymi przykładami energii i rytmu”.
„Niezależnie od tego, czy jest to ich [Underworld] epitafium, czy też prowizorka, tajemniczość, nowatorskie brudne linie basowe, dynamiczne bity i miejski romantyzm rodem z Star Wars nadają tej płycie ponadczasowy charakter, który umknął ich współczesnym” – uważa Anthony Thornton z magazynu NME.
Raymond Fiore z Entertainment Weekly zauważa, że na kompilacji można dostrzec „pewne rażące pominięcia” (album Second Toughest in the Infants z 1996 roku jest reprezentowany tylko przez jeden utwór), niemniej jednak „nie brakuje atrakcji. Od seksownej paranoi w 'Dirty Epic’ po masywny, basowy wigór w 'Jumbo’, te utwory wciąż atakują zmysły niczym fale techno-magii”.
„Być może największym osiągnięciem Underworld 1992–2002 jest to, że z jednej strony zbiera w jednej antologii karnawał niesamowitych i eklektycznych utworów tanecznych, a z drugiej potrafi pokazać, że ta muzyka nie jest dziełem bezmyślnych kapitalistów, którzy pragną jedynie sprzedawać muzykę raperom i rozkapryszonym klubowiczom. Kontrast dźwięków i tekstów zawartych w antologii dowodzi, że Underworld jest nie tylko jednym z najważniejszych elektronicznych zespołów ostatniej dekady, ale także, że Hyde i Smith umiejętnie odwzorowują swoje syntezatorowe fuzje na tematach dotyczących życia i miłości w miastach” – ocenia redakcja magazynu PopMatters.
Nieco inne zdanie wyraził zespół redakcyjny Uncut, określając hołd dla kariery muzycznej zespołu jako coś w rodzaju stypy. „Połączenie poetyckiego wokalu Karla Hyde’a z szybującą elektroniką Darrena Emersona i Ricka Smitha pociągnęło brytyjski boom taneczny lat 90. w kierunku dziwacznego zakończenia. Jednak w obliczu usychającego gatunku, wydawanie teraz Best Of jest przewrotne” – twierdzą autorzy.
Listy tygodniowe
Przypisy