19 Dywizja Pancerna
19 Dywizja Pancerna (ros. 19-я танковая дивизия) to radziecka jednostka pancerna, która działała w czasach II wojny światowej.
Dywizja została utworzona w 1940 roku. W trakcie agresji sił III Rzeszy oraz jej sojuszników na Związek Radziecki, dywizja była częścią 22 Korpusu Zmechanizowanego i nie zdołała jeszcze osiągnąć pełnej gotowości bojowej. W jej skład wchodziło wówczas 163 czołgi, w tym 142 modele T-26, a także 32 działa o różnych kalibrze, 295 samochodów ciężarowych, 52 ciągniki oraz 10 motocykli. Wzięła udział w bitwie w rejonie Dubno – Łuck – Brody, walcząc przeciwko niemieckim siłom, w tym 14 Dywizji Pancernej, 1 Dywizji Pancernej SS „Leibstandarte SS” oraz 113 Dywizji Piechoty, ponosząc znaczne straty. Rozwiązanie 19 Dywizji Pancernej miało miejsce 8 października 1941 roku.
Dowódcy 19 Dywizji Pancernej
Gen. mjr Kuźma Semenczenko.
Struktura organizacyjna
- 37 pułk pancerny (37-я танковый полк)
- 38 pułk pancerny (38-я танковый полк)
- 19 pułk piechoty zmotoryzowanej (19-й мотострелковый полк)
- 19 pułk artylerii haubic (19-й гаубичный артиллерийский полк)
Przypisy
Bibliografia
Victor Kamenir: Krwawy trójkąt. Zagłada Armii Czerwonej na Ukrainie 1941. Warszawa: 2010. ISBN 978-83-11-11871-3.
