18 Dywizja Strzelców
18 Dywizja Strzelców to jednostka piechoty Armii Czerwonej, która działała w czasie wojny domowej w Rosji oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Na dzień 1 sierpnia 1920 roku, dywizja była w stanie bojowym i liczyła 7005 żołnierzy, w tym 5424 piechoty i 220 kawalerii. W jej arsenale znajdowały się 119 ciężkich karabinów maszynowych oraz 40 dział.
W dniu 3 sierpnia 1920 roku, jednostka ta została pokonana przez polskie siły pod dowództwem płk. Łuczyńskiego, na południowy zachód od Łomży. W wyniku tej bitwy Polacy wzięli do niewoli około 500 jeńców, zdobyli 6 dział i 400 wozów taborowych wraz z wyposażeniem.
17 sierpnia 1920 roku dywizja walczyła bez powodzenia w rejonie Płońska, po czym nastąpił odwrót wojsk bolszewickich, który trwał aż do 25 sierpnia.
Struktura organizacyjna
Skład dywizji na dzień 1 sierpnia 1920 roku:
- dowództwo dywizji
- 52 Brygada Strzelców
- 154 pułk strzelców
- 155 pułk strzelców
- 156 pułk strzelców
- dywizjon artylerii
- 53 Brygada Strzelców
- 157 pułk strzelców
- 158 pułk strzelców
- 159 pułk strzelców
- dywizjon artylerii
- 54 Brygada Strzelców
- 160 pułk strzelców
- 162 pułk strzelców
- dywizjon artylerii
- dywizjon kawalerii
W tym dniu dywizja dysponowała 8000 „bagnetów”, 220 „szabel”, 135 karabinami maszynowymi, 24 3-calowymi armatami dywizyjnymi wz. 1902 oraz 16 innymi działami.
Przypisy
Bibliografia
Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
Józef Moszczeński: Rosyjski plan bitwy nad Wisłą w 1920. W: Izabela Borańska-Chmielewska (projekt): Polskie zwycięstwo dla wolności Europy; księga pamiątkowa arma virumque cano; 100-lecie bitwy warszawskiej 1920. Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy; Centralna Biblioteka Wojskowa, 2020. ISBN 978-83-955800-5-5.
Władysław Sikorski: Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku (reprint). Warszawa: Wydawnictwo 2 Kolory Sp.z o.o., 2015. ISBN 978-83-64649-16-5.