17P/Holmes

17P/Holmes to kometa okresowa, która została odkryta przez Edwina Holmesa w 1892 roku i należy do rodziny Jowisza.

Odkrycie

Kometa ta została zauważona przez brytyjskiego astronoma amatora Edwina Holmesa w nocy z 6 na 7 listopada 1892 roku, gdy nagle stała się jaśniejsza. Odkrycie miało miejsce w okolicy Galaktyki Andromedy, a dokładne określenie jej pozycji udało się uzyskać dopiero po północy, dlatego za datę odkrycia przyjęto 7 listopada. W pozostałej części listopada 1892 roku kometa była widoczna gołym okiem.

Orbita komety

Orbita 17P/Holmes ma eliptyczny kształt z mimośrodkiem wynoszącym 0,43. Peryhelium komety znajduje się w odległości 2,06 jednostek astronomicznych (j.a.) od Słońca, a aphelium to 5,18 j.a. Jej okres obiegu wokół Słońca wynosi 6,89 roku, a nachylenie do ekliptyki to około 19,09˚.

Właściwości fizyczne

Jest to kometa o stosunkowo niskiej aktywności i krótkim czasie obiegu, zaliczana do rodziny Jowisza. Jej jądro ma średnicę wynoszącą około 3,4 km.

Obserwacje w 2007 roku

W czasie zbliżenia do Słońca w 2007 roku doszło do znaczącego, nagłego i niespodziewanego wzrostu jasności 17P/Holmes. W nocy z 24 na 25 października obserwatorzy donosili o osiągnięciu przez kometę względnej jasności 2,6m. Była ona widoczna gołym okiem jako „żółtawa, otoczona lekką mgiełką gwiazda” w gwiazdozbiorze Perseusza, powoli przemieszczając się na tle tej konstelacji. Przyczyną nagłej zmiany jasności mogła być intensywna erupcja na powierzchni komety, podobna do tej z 1892 roku, która doprowadziła do jej odkrycia.

Podczas obserwacji za pomocą teleskopów można było wyraźnie dostrzec dużą komę otaczającą małe jądro komety. W tamtym czasie ciało to było największym obiektem w Układzie Słonecznym, a średnica komy przewyższała średnicę Słońca.