17 Brygada Strzelców – jednostka piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W grudniu 1919 roku, w trakcie rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa oraz naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim, uzyskano zgodę na powołanie ukraińskich jednostek wojskowych na terenie Polski.
Dnia 31 marca 1920 roku, na mocy rozkazu dowódcy 6 Siczowej Dywizji Strzelców nr 25, rozpoczęto proces formowania brygady. W jej skład weszły 48 i 49 kureń strzelców, z których każdy składał się z dwóch półsotni piechoty oraz dwóch półsotni karabinów maszynowych. Już 5 kwietnia brygada stacjonowała w czerwonych koszarach Twierdzy Brzeskiej. Po zakończeniu pierwszej fazy organizacji, 21 kwietnia brygada była gotowa do wysłania na front, składając się wówczas ze sztabu, dwóch kureni piechoty oraz czoty telefonicznej.
Ostatni eszelon dywizji opuścił Brześć 24 kwietnia, a 2 maja dotarł do Berdyczowa. Niedługo później jednostka została przetransportowana do Kijowa, gdzie kontynuowano prace organizacyjne. Półsotnie piechoty oraz karabinów maszynowych zostały przekształcone w sotnie. W sierpniu, w wyniku intensywnych walk, liczebność brygady nieco spadła. Na początku sierpnia 17 Brygada Strzelców została podporządkowana dowódcy Armii Czynnej wraz z innymi jednostkami 6 Siczowej Dywizji Strzelców.
W październiku 1920 roku Armia URL przeprowadziła mobilizację, co znacząco zwiększyło liczebność jej oddziałów. Z uwagi na podpisanie przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października ukraińskie wojska były zmuszone do samodzielnego prowadzenia działań zbrojnych.
21 listopada, w obliczu ataku wojsk sowieckich, brygada przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie. Na mocy rozkazu dowódcy dywizji nr 57 z 15 sierpnia 1921, brygada została przekształcona w 17 kureń strzelców.
Struktura organizacyjna
Organizacja brygady w październiku 1920 roku:
- dowództwo i sztab
- czota telefoniczna
- 49 kureń strzelców
- 50 kureń strzelców
Żołnierze oddziału
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
Sebastian Szajdak: Polsko-ukraiński sojusz polityczno-wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.
Emilian Wiszka: Szósta Dywizja Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Formowanie, szlak bojowy, internowanie; 1920–1924. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2012. ISBN 978-83-231-2926-4.